De seks domineert de mens. De seks domineert de gedachten van de mens vanaf het eerste bestaan van de mens. Religie, politiek en filosofie zijn niet dienstbaar aan de oorspronkelijke gedachte van de mens: Seks. Alle normen en waarden, alle angsten en straffen die religiën, de politiek, economie en filosofie hebben gemaakt om de mens van de seks te weerhouden is mislukt. Alle oorlogen vanaf het prille begin van de mensheid en tot nu toe zit de seksuele oorzaak stevig in.
Met dit schrijven voeg ik niets nieuws maar het is een bevestiging. Want ik ben geen ontdekker, geen uitvinder en geen voorloper. Vóór mij heeft alles al bestaan tot vervelends toe. Maar waarom schrijf ik hierover? Waarom wil ik dit onder de aandacht brengen zou je je af gaan vragen? Want je bent misschien politiek-correct of religieus-correct en fatsoen-correct opgevoed en je niet van directheid houdt en vooral niet van de waarheid daarin. Ja, de mens is altijd in staat om alles te maskeren, af te dekken om het "politiek-correct, religieus-correct en maatschappij-correct te laten klinken."
Het is niet alleen de massa die meegaat in de (verboden) erotiek en seks om allerlei wegens en correctheden die hierboven genoemde zijn te meiden. De elite van allerlei soorten doet ook mee, misschien geraffineerder of bedeesder. Denk aan denkers als schrijver, politici, geestelijken en noem maar op. Deze beïnvloeden in negatieve en positieve zin de "verboden" erotiek en seksualiteit. Ik wil niet teruggaan naar de hypocrisie van de religie van af het ontstaan ervan, alle hemelse religiën zonder uitzondering. En omdat de man was in staat en had macht en was degene die dingen ontdekte mocht de vrouw iets minder (soms helemaal geen) vrijheid. Maar de vrouw is slimmer dan alle regels en correctheden bij elkaar en kon altijd een weg vinden voor haar "verboden" genot. Ik heb het niet over de massale bezoeken van vrouwen aan Chippendales of het massaal lezen van een "sensueel" boek als 50 tinten grijs lezen. Nee, de vrouwen vormen misschien de meerderheid van de 30.000.000 leden van de onlangs gehackte Canadese datingsite voor vreemdgangers. De vrouw is net als de man wat lusten en genegenheden betreft. Dat ze in het verleden niet veel macht had uit kunnen oefenen bij het maken van religieuze, politieke en andere maatschappelijke wetten en regels wil niet zeggen dat zij indirect invloed heeft gehad. Laten we maar een voorbeeld nemen. De drie grote religiën, jodendom, christendom en islam, hebben getracht de vrouw te sluieren zodat ze minder lustig op mannen zou moeten overkomen. Dat de jodendom en christendom nu iets losser hiermee omgaan heeft te maken met de vrouwenstrijd die ze voor hun rechten, ook de seksuele rechten hebben gedaan. Ook heeft te maken met sommige mannelijke denkers die in de loop der tijd tegen de zogenaamde religieuze en politiek correcte maatschappijen hebben gestreden. Dat de islam nu de vrouwen laat sluieren en hen gescheiden in een moskee houdt onder hem mom dat ze lust opwekt tijdens het gebed bewijst alleen maar dat de mens door seks is geobsedeerd. En het bewijst ook dat het beteugelen van die gedachten alleen maar tot onderdrukking, oorlogen en zelfs armoede kan leiden. Als de geestelijken voor zichzelf en voor de mannen meerdere vrouwen permitteren en dat ze huwelijken van een uur kunnen aansluiten en weer vernietigd verklaren is niet meer dan een soort pleidooi voor vrije seks voor mannen. Maar mannen moeten volgens de religie met vrouwen doen. Ze doen het onder het mom van halal maar het zijn niet meer en niet minder dan vreemdgangers, hoerenlopers en bedriegers.
De mens zal de mens niet zijn als hij/zij zijn/haar egoïsme niet laat gelden maar omdat iedereen een individu is en een mate van egoïsme in zich heeft zal de strijd voortgaan, ruziën en oorlogen blijven komen. Helaas! Maar dat is een menselijke natuurwet...

Eenmaal schlemiel altijd schlemiel. Op momenten van zachtheid krijg ik medelijden met mensen die schlemiel zijn of schlemiel geworden zijn omdat ze niets lukt. De snelle trein tussen Amsterdam en Parijs is gelukkig ontsnapt aan een ware ramp. Vele mensen die een weekendje Parijs wilden beleven kwamen in een soort bijna nachtmerrie terecht. Ze zijn niet de schlemielen. Ze hebben een schok gekregen en ze komen wel weer bovenop, hoop ik. Maar de echte schlemiel die nooit zou bovenop komen, de altijd een mislukking blijft is die dader. In de zesentwintig jaren die hij "leefde" was hij altijd een schlemiel. Misschien was hij intelligent maar dom in de sociale contacten. Dom in het omgaan met mensen en het misschatten van dingen op zijn waarde en dat heeft met slimheid te maken. Ik weet niets van die jongen maar hij zou wel in zijn thuisopvoeding wat klappen hebben gekregen, misschien buitengesloten door broers en zussen. Misschien door schoolvriendjes. Zo iemand is een schlemiel en hem lukt niets. Zo iemand wordt dan een rekruut en valt meteen op. Hij is eigenlijk het loop jongetje. Misschien wisten zijn kameraden dat die niets voor elkaar kan krijgen en daarom ze hem een opdracht hebben gegeven om iets in hun ogen een heldhaftige daad die de weg opent naar het paradijselijke harem waar hem vele maagden zouden wachten. En hij is misschien de enige die het zou weten dat het hem daar ook niet gaat lukken omdat hij zou weten dat er helemaal geen maagden zijn want intelligent is hij wel maar zonder ruggraat. Ja, een mens die onschuldigen doodt of de bedoelingen er toe heeft heeft geen ruggengraat en is laf. Een mens met ruggengraat redt mensen, helpt mensen maar in ieder geval gaat niet in het wild op machtelozen schieten. En die jongen zou tijdens zijn verblijf in Syrië alleen maar gefungeerd als hoon materiaal. Dat hij alleen maar uitgelachen zijn en vernederd. Uiteindelijk zouden ze hem de opdracht gegeven hebben om een trein te kapen. Voor zijn opdrachtgever is dat twee vliegen in een klap. Publiciteit waardoor veel angst zaaien en af van die schlemiel, die niets nut. Ik begin bijna medelijden met hem te krijgen.
Over zijn familie wil ik niets zeggen. De kans is aanwezig dat ze niets met hem wilden te maken hebben en denken dat hij hen ten schande heeft gemaakt maar net zo goed kunnen ze blij zijn dat hij eindelijk opgepakt zonder veel bloedvergieten. Het kan ook zijn dat ze het erg jammer vinden dat hun zoon is weer niet gelukt vele heidenen om te brengen.
In ieder geval zijn familie zouden het niet makkelijk hebben. Wie ook het niet makkelijk heeft met een familielid, in dit geval vader is de leider van de nationalistische Franse partij Marine. Ze heeft haar vader Le Pen uit de partij gegooid. Maar die was niet schlemiel. Hij gebruikte vele schlemielen voor zijn kromme ideeën, zijn verwerpelijke ideeën. Die man draagt net zo veel haat in zichzelf als de rest van extremisten van welk geloof dan ook.
Wat is de uitweg? Misschien gevangenisstraf? Dat kan soms helpen zoals bij de Congolese misdadiger Thomas Lubanga die nu in Den Haag zijn internationale straf uitzit en binnenkort vrijkomt. Hij wil gaan promoveren op een methode om de tribale groepen in harmonie te laten samenleven. Als hij het echt meent gun ik hem dat van harte of ben ik een schlemiel om in zulke uitspraken van misdadigers te geloven?

Theater was ooit mijn huis, mijn kleine werkelijke fantasie wereld. Idealen, ik had idealen en wilde die via het theater aan de mensen brengen, realiseren. Mijn liefde voor theater begon op de middelbare school. Het was in 1968, een jaar na de Zesdaagse oorlog, waar de Arabische landen een verschrikkelijke nederlaag leidden tegen Israël. Irak was een van die landen en moest de wonden likken. Ik was sceptisch en twijfelde over de oprechtheid van de Arabieren jegen Israël omdat ik, als een Koerd, diverse soorten hare discriminaties had meegemaakt. Maar niemand in de Arabische landen, ook in Irak niet, wilde toegeven dat ze van Israel had verloren. Grote bek en het machogedrag lieten ze zien, op de media. Het leek of Israël verloren had. Op scholen moest ook de "zege" op Israël gevierd worden. Er moest een toneelstuk gemaakt worden waar de joden als schlemielen getoond worden en afgemaakt worden. Ik kreeg de rol van een jood omdat ik licht van kleur was en een Koerd was. In een voetbalstadion werd het stuk gespeeld. En ik herinner me dat ik een zwart kostuum moest dragen en op mijn hoofd een hoge zwarte hoed zetten. Ik werd meteen ten tonele gebracht en afgemaakt. Ik lag daar en ineens dacht ik hé, dit is leuk. Nee, niet de rol die ik speelde maar de magie van het theater. En terwijl ik daar lag aan en de magie van het theater dacht kwam een persoon in me in opstand en wilde opstaan en het middelvinger opsteken en zeggen: eikels, een paar joden hebben jullie landen vernederd. Gelukkig bleef het bij de gedachte anders had u de gelegenheid niet gehad deze column te lezen. Twee jaar later ben ik verhuisd naar Koerdistan en Koerdistan leefde toen in vrede. Het was het begin van de vier jaar langdurende vredesverdrag tussen de Koerden en de regering. Naar aanleiding van het "Koerdische" nieuwjaar Newroz werd op school een toneelstuk gespeeld. Het was het enige en hetzelfde toneelstuk dat altijd gespeeld werd. Het stuk heet de opstand van Kawa. Kawa was een smid en zou na het ombrengen van zijn zevende zoon in opstand komen, een revolutie ontketenen en de tiran Zuhak afmaken. Je raadt het al. Ik was de tiran en ik werd bijna letterlijk vermoord op toneel. Niet door de acteurs maar door het publiek. Ja, dat is ook de magie van het theater. Vervolgens koos ik om theater aan de universiteit van Bagdad te gaan studeren. Dat lukte en ik maakte theater. Ik was niet meer de jood of de tiran maar speelde verschillende rollen die ik voor mezelf koos, bedacht. Een van de toneelstukken, een monoloog, leidde bijna tot mijn arrestatie die zou waarschijnlijk naar mijn einde leiden. Het gebeurde niet. Ik moest wel vluchten en in alle vrijheid heb ik in Nederland toneel gemaakt. Vaak met succes tot ik ontdekte dat ik geen theatermaker ben maar een allochtone theatermaker. Toen besloot ik te stoppen. Ja, je moet keuzes maken, ook als dat heel erg veel pijn doet.
En nu. Waarom verlang ik zo verschrikkelijk om theater te maken. Of dat gaat lukken weet ik niet. Als het zo ver is dan zou u het wel horen.

Natuurlijk verwacht ik en ga er vanuit dat ook een Turkse journalisten de Koerdische zaak moet kunnen relativeren en de lezer op feiten trakteren, van beide kanten. Dat doet de onafhankelijke Trouw journalist Erdal Balci die regelmatig de situatie in Turkije analyseert en verslaat. Vanochtend lees ik met koeienletters de opinie titel in dagblad Trouw: 'Koerdische HDP moet geweld PKK afwijzen'. Ik denk wie is die "wijze" man die dat zo stellig beweert met een dikke 'MOET' in zijn titel. Ik leest de tekst op de rechter kolom die de schrijver introduceert: 'De sleutel tot een geweldloze oplossing van het conflict rond de Koerden ligt in de handen van de pro-Koerdische partij HDP, zegt Mehmet Cerit.' Onderaan de kolom staat dat Mehmet Cerit de hoofdredacteur is van Zaman Vandaag. Uit nieuwsgierigheid kijk ik op Google naar het blad. Een snelle blik op de hoofdtitels op zamanvandaag.nl is voldoende om te weten dat Zaman Vandaag, op zijn zachts gezegd, een pro nationalistische Turkse site is. In de eerste drie zinnen van zijn (opinie) artikel geeft Mehmet Cerit zijn visite kaart af: vanuit een nationalistisch Turkse arrogantie vindt hij dat de leider van HDP, die hij overigens als een politieke tak van PKK ziet door hem te vergelijken met de leider van Sinn Féin, de kans moet snel pakken om zijn PKK mannen tot orde te roepen en geen aanslagen meer moeten plegen.
Vervolgens beschuldigt de heer Cerit de PKK van het schenden van het staakt het vuren: 'Met de dodelijke aanslagen die de PKK sinds 21 juli pleegt heeft de terroristische organisatie een bijna drie jaar durende wapenstilstand verstoord.' Weet heer Cerit niet dat de Turkse regering de staakt-het-vuren die PKK eenzijdig (vaak) heeft verklaart nooit officieel op gereageerd heeft en veroorloofde zich de organisatie aan te vallen wanneer ze dat wilde? En heeft heer Cerit zich afgevraagd waarom PKK weer met aanslagen begon? Waarschijnlijk weet hij het heel goed maar hij wil niet er over schrijven. Misschien denkt hij 'Ach, laat ik maar niets van zeggen want iedereen weet dat Turkije in plaats van ISIS PKK heeft gebombardeerd en meer dan 400 strijders gedood.' En dus probeert Cerit nu de Nederlandse lezer van Trouw ook voor de gek te houden door a priori de schuld bij de Koerden te leggen en hen verantwoordelijk stellen als het verkeerd gaat.
Nee, heer Cerit zo simpel is het niet. HDP heeft wel een historische overwinning behaald en redde daarmee Turkije (Turken en Koerden) van een dictatorschap. Nu bent u een van de opinie makers die die historische kans van Turken en Koerden af wilt pakken. Waarom? Om Erdogan toch nog de kans te geven hem als de nieuwe sultan te laten gaan regeren als een super president, zeg maar gerust een nieuwe dictator. Niet HDP en niet PKK en geen enkele Koerd heeft de kans om de situatie in Turkije te kunnen redden, zelfs niet kunnen kalmeren. De enige die een historische kans heeft om Turkije van een burgeroorlog te redden is de Turkse president. Dáárover moet u schrijven en laat alstublieft de Koerden met rust, trap ze niet na.

Bij het zien van de geboortedatum van de overledene werd mijn interesse gewekt. De man was zeven dagen jonger dan ik, tenminste als mijn geboortedatum klopt. Hij lag in een kist. Op de kist lagen bloemen, vooral witte bloemen. De aula van de begraafplaats was normaal. Verhalen die uit het hart komen raken me. Bij sentimenteel gedoe en theatraliteit hak ik af en ik ben dan bang dat ik iets stom gaan doen, bijvoorbeeld hardop lachen. Een aula van een begraafplaats is niet de juiste plek om over de valse emoties van betrokken te praten. Ik mijd daarom die bijeenkomsten. Ik moet wel zeggen dat ik de keren die ik geweest ben kreeg ik spijt van. Als je de overleden persoon had gekend moet je niet naar hem/haar kijken als die in de kist ligt, ook niet als die goed geschminkt is. Dat heb ik afgeleerd. Ook moet ik zeggen dat ik bij een paar bepaalde scheepjes van de familieleden van de overledene een brok in mijn keel had gekregen die meteen overgingen in lachen op. Een soort lachen dat pijn doet. Niet hardop lachen maar een lach die pijn doet maar tegelijk opluchting. Als je de persoon niet goed hebt gekend krijg je toch, door die verhalen, een beeld en creëer je een karakter voor de overledene.
De karakter die in mijn hoofd gecreëerd werd door de verhalen van zijn vriendin, zijn familieleden en collega's is apart, bijna bijzonder te noemen. Ik heb de man niet gezien, zelfs niet op een foto maar ik vond hem, na veertig minuten boeiende verhalen over hem, een personage waaraan je eigenlijk een roman moet gaan besteden. De man is een soort fictie. Een zeer intelligent persoon die in zijn eigen wereld leefde. En zijn wereld was sober. Jaren lang dezelfde trui dragen, dezelfde schoudertas en geen enkele hobby of activiteit. Hij leefde voor zijn succesvolle werk en pas op zijn 59ste kreeg hij een vriendin. Deze ontmoete hij in een verzorgingshuis. Zij verzorgde zijn demente moeder in een bejaardenhuis. Haar speech ging eigenlijk over hun kennismaking, dat hij een minderwaardigheidscomplex had. Ze eindigde haar speech huilend door het erg jammer te vinden dat hij niet durfde de stap te nemen met haar te trouwen waardoor ze in een huurhuis blijft. De man kon er niets aandoen dat hij in zijn slaap overleed. Een dood die als een lot uit een lotterij komt.