<p>Niet de (sektarisch) oorlog die eerder satanische mag genoemd worden stimuleert me tot een column. De satanische oorlog waardoor mijn afschuw zijn hoogtepunt bereikt voor zulke groeperingen die in de naam van de religie dood en verderf zaaien en verspreiden en geen enkele rekening houden met de start van de heilige maand ramadan. <br />Niet het uitroepen van de Islamitische staat en het aanstellen van een Galifaat nodigt me tot het schrijven. Zelf de eerst benoemde Galief (die straks als de prins van de islam wordt genoemd), die mijn voornaamgenoot is kan me bewegen tot het schrijven van een column maar aan de foto van Klaas Jan Huntelaar wil ik een column besteden.<br />Deze foto zegt alles over passie voor voetbal. Ik zat op de bank me te ergeren over de kaptin van Oranje, van Persie. De slappe van Persie. Die geen vijf procent van zichzelf was, in vergeleken met de wedstrijd tegen Spanje. Van Persie had miljoenen Nederlanders eerder van de zenuwen kunnen verlossen als hij scherp was en honderdprocent kon geven. Hij moet verantwoordelijk gesteld worden voor de bilspieren die in Nederland geblesseerd zijn geraakt. Hij moet verantwoordelijk gesteld worden voor de tientallen kilo's van de nagels die gebeten werden en de tanden die stuk zijn gegaan. Ja, Van Persie was gehaast. Slap en gehaast. Hij was geen minuut in de wedstrijd, misschien wilde hij eerder met vakantie. Ja, anders had hij de bal op aan Robben niet zo slap gegeven. Een slappe bal die bijna Robben een scheenbeen breuk bezorgde maar god koos in plaats daarvan voor een Mexicaanse beenbreuk, misschien omdat de scheidsrechter Nederland eerder van een strafschop afhield? <br />Van Gaal had ontzettend veel geduld. Van Gaal kneep zijn bilspieren stuk tot hij bijna niet meer kon en bang was dat zijn stront uit zijn strot zou komen. Tot hij zijn afgang zag en dat zag hij pas vijftien minuten v&oacute;&oacute;r tijd. Het was tijd om te gaan wisselen. Een gouden wissen!</p> <p>Klaas Jan Huntelaar die al jaren probeert zich te beheersen, zich aan de regels te houden en in het belang van Nederland zich koest en flexibel te stellen. Toen Klaas Jan Huntelaar op de 75ste minuut in het veld werd gebracht floot de scheidsrechter voor een koeling pauze van een paar minuten maar Klaas Jan had al duizenden minuten koeling pauze gehad. Hij leefde in stand van afwachten, afwachten en nog eens afwachten. Hij wist niet hoe hij met de adrenaline die in zijn lijf geerde moest omgaan. Hij huppelde, rende maar vooral was geconcentreerd. Zijn geduld, het geduld van de jager kwam na een paar minuten in hem terug. Hij wachtte op zijn kans. De minuten tikten weg en de adrenaline begon weer te gieren in zijn aderen. Er kwam een hoekschop, de "honderdste", die niets had opgeleverd. En de bal kwam hoog dicht bij hem maar hij stond naast de paal en kon niet in het doel koppen. Hij zag Snijder staan en zijn hoofd kopte, zonder na te denken, en dat is het beste in de voetballerij, niet nadenken maar doen. En hij deed het, de bal kwam op maat bij de rechter voet van Snijder die zijn allerlaatste kans niet moest missen anders was zijn team meteen terug naar Nederland en hij met zijn vrouw moest na huppelen, van de ene winkel naar de andere. De frustratie van vier wedstrijden omdat hij hij zich alleen maar in dienst van van persie stelde haalde hij in een verwoestende schop uit. De bal scheurde bijna het net. En hij wilde schreeuwen, hij wilde zijn ontlading vereeuwigen maar Klaas Jan Huntelaar kwam op hem af. Snijder schrok van de ontlading, van de schreeuw van Klaas Jan. En dat leverde een mooie foto op. <br />Kijk maar naar de agressieve ontlading van Klaas Jan. Hij zelf had niet gescoord maar hij gaf een assist, slechts een assist. Hij lijkt of hij Snijders wil opvreten. En Snijders probeert zijn arm om zijn schouder te leggen. De arm waarop bijna de hele wereld, zijn wereld, is getatoe&euml;erd. De lippen van zijn sexy vrouw en het Arabische woord "Alsidq" dat eerlijkheid betekend en nog meer. En ik kan lang naar die foto kijken en nog meer zien. Maar deze keer wil ik jou de gelegenheid geven om goed te kijken. <br />Zou het zijn als hij die agressie niet kwijt had dat hij even later niet scoorde?</p>

Niet de (sektarisch) oorlog die eerder satanische mag genoemd worden stimuleert me tot een column. De satanische oorlog waardoor mijn afschuw zijn hoogtepunt bereikt voor zulke groeperingen die in de naam van de religie dood en verderf zaaien en verspreiden en geen enkele rekening houden met de start van de heilige maand ramadan.
Niet het uitroepen van de Islamitische staat en het aanstellen van een Galifaat nodigt me tot het schrijven. Zelf de eerst benoemde Galief (die straks als de prins van de islam wordt genoemd), die mijn voornaamgenoot is kan me bewegen tot het schrijven van een column maar aan de foto van Klaas Jan Huntelaar wil ik een column besteden.
Deze foto zegt alles over passie voor voetbal. Ik zat op de bank me te ergeren over de kaptin van Oranje, van Persie. De slappe van Persie. Die geen vijf procent van zichzelf was, in vergeleken met de wedstrijd tegen Spanje. Van Persie had miljoenen Nederlanders eerder van de zenuwen kunnen verlossen als hij scherp was en honderdprocent kon geven. Hij moet verantwoordelijk gesteld worden voor de bilspieren die in Nederland geblesseerd zijn geraakt. Hij moet verantwoordelijk gesteld worden voor de tientallen kilo's van de nagels die gebeten werden en de tanden die stuk zijn gegaan. Ja, Van Persie was gehaast. Slap en gehaast. Hij was geen minuut in de wedstrijd, misschien wilde hij eerder met vakantie. Ja, anders had hij de bal op aan Robben niet zo slap gegeven. Een slappe bal die bijna Robben een scheenbeen breuk bezorgde maar god koos in plaats daarvan voor een Mexicaanse beenbreuk, misschien omdat de scheidsrechter Nederland eerder van een strafschop afhield?
Van Gaal had ontzettend veel geduld. Van Gaal kneep zijn bilspieren stuk tot hij bijna niet meer kon en bang was dat zijn stront uit zijn strot zou komen. Tot hij zijn afgang zag en dat zag hij pas vijftien minuten vóór tijd. Het was tijd om te gaan wisselen. Een gouden wissen!

Klaas Jan Huntelaar die al jaren probeert zich te beheersen, zich aan de regels te houden en in het belang van Nederland zich koest en flexibel te stellen. Toen Klaas Jan Huntelaar op de 75ste minuut in het veld werd gebracht floot de scheidsrechter voor een koeling pauze van een paar minuten maar Klaas Jan had al duizenden minuten koeling pauze gehad. Hij leefde in stand van afwachten, afwachten en nog eens afwachten. Hij wist niet hoe hij met de adrenaline die in zijn lijf geerde moest omgaan. Hij huppelde, rende maar vooral was geconcentreerd. Zijn geduld, het geduld van de jager kwam na een paar minuten in hem terug. Hij wachtte op zijn kans. De minuten tikten weg en de adrenaline begon weer te gieren in zijn aderen. Er kwam een hoekschop, de "honderdste", die niets had opgeleverd. En de bal kwam hoog dicht bij hem maar hij stond naast de paal en kon niet in het doel koppen. Hij zag Snijder staan en zijn hoofd kopte, zonder na te denken, en dat is het beste in de voetballerij, niet nadenken maar doen. En hij deed het, de bal kwam op maat bij de rechter voet van Snijder die zijn allerlaatste kans niet moest missen anders was zijn team meteen terug naar Nederland en hij met zijn vrouw moest na huppelen, van de ene winkel naar de andere. De frustratie van vier wedstrijden omdat hij hij zich alleen maar in dienst van van persie stelde haalde hij in een verwoestende schop uit. De bal scheurde bijna het net. En hij wilde schreeuwen, hij wilde zijn ontlading vereeuwigen maar Klaas Jan Huntelaar kwam op hem af. Snijder schrok van de ontlading, van de schreeuw van Klaas Jan. En dat leverde een mooie foto op.
Kijk maar naar de agressieve ontlading van Klaas Jan. Hij zelf had niet gescoord maar hij gaf een assist, slechts een assist. Hij lijkt of hij Snijders wil opvreten. En Snijders probeert zijn arm om zijn schouder te leggen. De arm waarop bijna de hele wereld, zijn wereld, is getatoeëerd. De lippen van zijn sexy vrouw en het Arabische woord "Alsidq" dat eerlijkheid betekend en nog meer. En ik kan lang naar die foto kijken en nog meer zien. Maar deze keer wil ik jou de gelegenheid geven om goed te kijken.
Zou het zijn als hij die agressie niet kwijt had dat hij even later niet scoorde?

Blijkbaar moest ik een keertje meemaken, een incident in een vliegtuig. Na een halfuur vliegen gaat het hoofd van een oude man die op de eerste rechterrij, aan de gangpad, zit op zijn linkerschouder hangen. Ik zit twee rijen achter, schuin tegenover. Aan de schrik reactie van de stewardess die bezig is met eten serveren denk ik 'o, nee'. Ik denk namelijk aan een hartaanval. Met zo'n incident bestaat de kans dat het vliegtuig terugkeert of op een dichtbije vliegveld landen. Er wordt geroepen of er medisch personeel aan bord is. Ik kijk naar achteren en zie niemand van zijn plek opstaan. De helft van de passagiers slaapt. Het is nog halfacht in de ochtend. Twee stewardessen bekommeren zich om de man. Een zuurstofflesje wordt gebracht, aan zijn mond gezet. Met wrijfwerk en zacht schudden komt de man na enkele spannende momenten bij. Ik zie de linkerhelft van zijn gezicht, zonder kleur. Althans de kleur is geelachtig. Er loopt langzaam een force man, half slapend, naar de oude man. De vrouwelijke passagier die naast de man zit neemt haar tas en loopt naar achteren om in een andere plaatst te zitten. Als onze blikken elkaar treffen zucht ze en haar oude lippen trillen. Ik onderdruk een lach.  Rep en roer in het vliegtuig. De dames naast me slapen, de ene met de mond open, zonder te snurken en de andere met de kip op de borst. Een stewardess bedekt de schouders van de man met een deken en blijft naast hem zitten aan zijn lijf wreven. Ik sta op en loop naar voren. Ik vraag aan de stewardess wat er aan de hand is. Ze zegt dat het waarschijnlijk een kleine tia aanval is. Ze moeten hem in de gaten houden. Hij moet niet buiten bewust raken. Als ik vraag of hij medicijnen heeft zegt ze dat hij die wel heeft maar die zitten in zijn koffer in de bagage ruimte. Even later zie ik een vrouwelijke arts boven hem hangen. In haar oren slingeren twee slangen. Ze onderzoekt hem, test zijn hart en meet zijn bloeddruk. De blonde arts is ook een force maar iets minder dan de mannelijke arts die verdwenen was. De decolleté van de vrouwelijke arts is diep en laat de schuddende grote blonde borsten hun gang gaan. Er wordt geroepen of iemand aspirine bij zich heeft, geen paracetamol maar aspirine. Ik concentreer me op het lezen van mijn digitale krant. 

Blijkbaar moest ik een keertje meemaken, een incident in een vliegtuig. Na een halfuur vliegen gaat het hoofd van een oude man die op de eerste rechterrij, aan de gangpad, zit op zijn linkerschouder hangen. Ik zit twee rijen achter, schuin tegenover. Aan de schrik reactie van de stewardess die bezig is met eten serveren denk ik 'o, nee'. Ik denk namelijk aan een hartaanval. Met zo'n incident bestaat de kans dat het vliegtuig terugkeert of op een dichtbije vliegveld landen. Er wordt geroepen of er medisch personeel aan bord is. Ik kijk naar achteren en zie niemand van zijn plek opstaan. De helft van de passagiers slaapt. Het is nog halfacht in de ochtend. Twee stewardessen bekommeren zich om de man. Een zuurstofflesje wordt gebracht, aan zijn mond gezet. Met wrijfwerk en zacht schudden komt de man na enkele spannende momenten bij. Ik zie de linkerhelft van zijn gezicht, zonder kleur. Althans de kleur is geelachtig. Er loopt langzaam een force man, half slapend, naar de oude man. De vrouwelijke passagier die naast de man zit neemt haar tas en loopt naar achteren om in een andere plaatst te zitten. Als onze blikken elkaar treffen zucht ze en haar oude lippen trillen. Ik onderdruk een lach.  Rep en roer in het vliegtuig. De dames naast me slapen, de ene met de mond open, zonder te snurken en de andere met de kip op de borst. Een stewardess bedekt de schouders van de man met een deken en blijft naast hem zitten aan zijn lijf wreven. Ik sta op en loop naar voren. Ik vraag aan de stewardess wat er aan de hand is. Ze zegt dat het waarschijnlijk een kleine tia aanval is. Ze moeten hem in de gaten houden. Hij moet niet buiten bewust raken. Als ik vraag of hij medicijnen heeft zegt ze dat hij die wel heeft maar die zitten in zijn koffer in de bagage ruimte. Even later zie ik een vrouwelijke arts boven hem hangen. In haar oren slingeren twee slangen. Ze onderzoekt hem, test zijn hart en meet zijn bloeddruk. De blonde arts is ook een force maar iets minder dan de mannelijke arts die verdwenen was. De decolleté van de vrouwelijke arts is diep en laat de schuddende grote blonde borsten hun gang gaan. Er wordt geroepen of iemand aspirine bij zich heeft, geen paracetamol maar aspirine. Ik concentreer me op het lezen van mijn digitale krant.