Ik heb via FB pagina Ik ben Koerdisch naar een fragment van Jinek gekeken. Het ging over de laatste verkiezingen van Turkije. Naast Bram Vermeulen die jaren in Turkije woonde en mooie diepgaande documentaires erover maakte zat de schrijver/Columnst Özcan Akyol. Ook de ondernemer/theologiestudent Ibrahim Atmaca zat aan tafel. De laatste benadrukte meerdere malen dat hij een Koerd is. Hij verdedigde Erdogan en kon het bloed onder de nagels van de rest van de gasten halen. Hij was mondig, zelfverzekerd, fanatieke aanhanger van Erdogan en brutaal. Hij stal de show, eigenlijk domineerde hij het programma. Eva Jinek die meestal niet veel ruimte geeft kon hem ook niet stoppen. Hij was daar om te vertellen hoe goed de Turkije van Erdogan is en beschouwde de HDP, de pro Koerdische partij die 67 zetels behaalde, als een aanhangsel van de PKK en noemde de PKK als terroristische organisatie. Kortom Erdogan had een uitstekende ambassadeur in de Koerd Atmaca.
Ik vraag me af waarom Jinek deze man uitnodigde? Had haar redactie zelfbewust voor die man gekozen? Wie van haar redacteuren had die man benaderd? 

Halverwege het programma wilde ik stoppen omdat mijn bloed begon te koken, net als vele mensen die zo reageerden op FB over het optreden van de Koerd Atmaca, die telkens wilde benadrukken dat hij een Koerd was. En alleen die bewering van Atmaca geloof ik wel maar de rest van zijn betoog niet.
Toen ik hem hoorde praten dacht ik terug aan een uitzending, een herhaling van het programma Villa Felderhof uit 1997 dat afgelopen zondag werd uitgezonden. 

De gasten in dat programma waren Pim Fortuyn (op 6 mei 2002 werd door Volkert van Graaf vermoord) en Conny Broekhoven. 

Pim Fortuyn zei in het kort: ‘Ik wil dat de moslims die uit agrarische culturen komen moeten integreren in de Nederlandse samenleving en dat is goed voor hun ontwikkeling maar de progressieve Nederlanders vinden dat die het recht hebben om zich in eigen cultuur te verdiepen en daarom beschuldigen ze mij van discriminatie (dit is geen citaat maar vrij vertaald).’
Zeven jaar eerder was ik tot zo’n conclusie gekomen. Ik werkte als beleidsmedewerker bij het ministerie van WVC. Ik was voor de integratie van Turken en Marokkanen en tegen het subsidiëren van eigen taal en cultuur. Waarom? Omdat ik vond dat de Turkse en Marokkaanse kinderen het recht op goed onderwijs hadden, recht op inhaal- en integratie-lessen om hun taalachterstand en onderwijsachterstand in te halen ipv eigen taal en cultuur te volgen, ten koste van integratie. Een collega van toen maakte er een grap over en zei lachen: Je bent Koerd en je hebt hekel aan Turken en Arabieren daarom gun je ze niet hun eigen taal en cultuur.
Jammer. Dat beleid maakte de weg vrij voor politici als Geert Wilders. 

En nu vraagt iedereen zich af waarom 75% van NederTurken op Erdogan stemt en waarom Marokkaanse voetballers niet voor het Nederlandse elftal maar voor Marokko kiezen. Het komt omdat Nederland, met name links Nederland, onder het mom van ‘recht op eigen taal en cultuur’ al die generaties geen echte toegang tot Nederlandschap wilde verlenen. Ze gaven hen Nederlandse paspoorten maar konden ze hen nooit voor Nederlanders zien.
Ik wil natuurlijk de schuld niet alleen aan het Nederlandse beleid geven want de Turkse en Marokkaanse (welzijns)organisaties hebben ervan geprofiteerd met alle consequenties van dien.

Nu, terug naar de gast van Jinek, de Koerdische moslim die Erdogan aanhangt en een fanatieke anti Koerd is. De Koerdische mensen die reageren dat die Atmaca een ezel, een Erdogan kontlikker is of tot ISIS behoort uiten hun emoties maar die man is echt niet de enige Koerd die anti Koerden en vrije Koerdistan is. 

Erdogan won de laatste verkiezingen dankzij 77 Koerdische AKP zetels. En dat zijn 10 zetels meer dan de HDP van Selahattin Demirtaş die al jaren in een Turkse gevangenis vastzit. En Turkije heeft weliswaar geen integratie cursussen voor Koerden gedaan maar probeerde het hele volk met geweld te assimileren en daarmee het Koerdische probleem ingewikkelder maakte namelijk dat Koerden tegen elkaar zette. En Atmanca, de gast van Jinek, is er een van die Koerden die niet ontkent dat hij een Koerd is maar helpt met hun onderdrukking. 

Vroeger schaamden de Koerden zich die collaboreerden voor hun verraad tegen hun volk maar nu zijn ze trots op hun verraad.

Je stapt vroeg uit je bed. Je hebt het gevoel dat je genoeg in bed hebt gelegen. Je scheert je baard, zoals elke ochtend. Een gewoonte die je zeven dagen per week uitoefent net als het ritueel na kakker worden: bezoekje aan de wc, tandenpoetsen, rek en strek oefeningen, douchen en dan het ontbijt. Drie maanden eerder had je een ander ritueel met een lange wandelen maar die kan je nu helaas, tijdelijk, niet doen. Vandaag is jouw dag. Niet jouw privé dag maar de dag van iedere man die een kind heeft verwekt. Zo is (internationaal) besloten. De vaderdag is altijd op zondag en is altijd in juni, de derde zondag als ik me niet vergis.
Vaderdag komt altijd na moederdag. Waarom? Dat weet ik ook niet. Het kind, elk kind is toch samen gemaakt, op hetzelfde moment. Tenminste in de normale omstandigheden. Natuurlijk is er nu sprake van alle soorten bevruchtingen, zelfs met bevroren sperma, sperma van overleden mannen. In ieder geval is die junidag gepland om stil te staan bij diegene die de bevruchting mogelijk maakt en de voortplanting continueert. Kortom de dag waarop iedereen aan zijn of haar vader denkt, moet denken. En dat denken voor velen kan plezierig zijn, voor anderen minder plezierig en voor anderen een ramp. Maar dat is ook normaal. De mens is een gevoelig, soms te overgevoelig dier van wie vaak het verstand en de emoties in de weg staan en daarmee de liefde en vrede belemmeren. En zo blijft de mensheid in een gesloten cirkel draaien, in de eeuwigheid.

Ik hoef niet een vaderdag te hebben om een keer per jaar aan mijn vader te denken. Elke ochtend na het ritueel kijk ik naar het portretfoto van mijn vader en ik zegt:’Roj bash bab = goedemorgen pa.’ De ene ochtend kijkt hij normaal, de andere ochtend vrolijk en weer een andere dag droevig. Je zou denken hoe kan dat, het is toch een portretfoto, het is een momentopname dat niet verandert. Je hebt het mis. Zelfs een foto heeft zijn stemmingen, zijn verschillende stemmingen. Althans dat beleef ik en het kan te maken hebben met mijn eigen stemmingen. Het is dan ook beter want wat heb je aan een portretfoto, die hetzelfde uitstraalt als elke dag. Wat heb je aan een levenloze portretfoto? Niets. Zo hou ik mijn vader levend en geef hem invloed. Ik kan soms boos op hem worden maar meestal vind ik zijn aanwezigheid al genoeg. Ik weet dat dat niet voor iedereen geldt. Er zijn er die bloed hekel aan hun papa’s hebben, er zijn er die hun papa’s niet gekend hebben en er zijn er die met hun papa’s dikke vrienden zijn etc…
Tegenwoordig, in deze digitale tijdperk kunnen we de Vader ook digitaliseren. We kunnen contact via het internet houden. De Wi-Fi vader. Ik weiger van mijn vader die bij me in huis woont, weliswaar in een portretfoto er een Wi-Fi vader van te maken. 

Gefeliciteerd vaders, ook diegene die zich geen vader voelen of nooit een vader konden worden, lettrelijk en figuurlijk..

Een vriendin van me die aan kanker lijdt werd geopereerd. Haar beide borsten werden weggehaald. Na de operatie moest ze voor controle naar diverse artsen in het zelfde ziekenhuis. De arts die haar voor de vierde keer had gecontroleerd en zou moeten weten, dat ze geen borsten meer had, zei dat haar borsten opnieuw gecondoleerd moeten worden. De vriendin was natuurlijk verbijsterd en zei tegen de vrouwelijke arts: ‘Dan moet je jouw eigen borsten controleren in de plaats van de mijne of weet je nog steeds dat ik geen borsten meer heb?’
De arts haalde haar schouders op en zei terwijl ze in haar computerscherm staarde: ‘Sorry, ik zie het ja.’

Natuurlijk zijn er allerlei (politieke en financiële) redenen die de medische zorg soms belemmeren waardoor het medisch personeel veel tijd kwijt is aan bv de administraties maar je moet in alle omstandigheden de patiënten serieus nemen want die zijn hulpbehoevend.

Mijn ervaringen met de ziekenhuizen zijn eigenlijk wrang. Ik ben huiverig als ik straks voor meerde (grotere) gebreken afhankelijk ben van de medische zorg.
Voorgeschiedenis: AMC 1983 geopereerd aan de tussenschot. Ik zou na 2 dagen naar huis kunnen maar het werden 10. Resultaat: totaal mislukte operatie. Uiteindelijk werd een gat geboord in de tussenschot zodat ik enigszins door mijn neus kon ademen.
OLVG 1999 geopereerd aan liesbreuk. Ik wilde een plaatselijke verdoving. De verdovingsnaald brak in mijn rug. Tijdens de operatie hoorde ik twee keer de chirurg tegen de opererende chirurg (blijkbaar in opleiding) zeggen: ‘Je doet het fout, zo raak je de zenuwen.’ En daar lig je dan. Nu, na 19 jaar voel ik af en toe stekende pijn in mijn lies.
Later weigerde ik een operatie bij het VUMC te doen, bang dat de tussenschot weg geschaafd zou worden. Een collega grapte: ‘snuif cocaïne dan wordt de tussenschot dunner.’
Vorig jaar moest ik van de orthoptist een multivocalen bril aanschaffen. Ik kocht een hele dure. Na drie keer wijzigen van de glazen bleef de bril niet goed functioneren en ik werd een bal, werd geschopt tussen de optiekrinkel en het ziekenhuis. Uiteindelijk na het inschakelen van een juridische intermediair en raadplegen bij een second-opinion besloot ik maar geen staaroperatie te doen en zonder bril door het leven te gaan. Gaande het proces met de optiekrinkel en het ziekenhuis begon mijn kuitbeen, na mijn meditatiewandelingen signalen af te geven. Ik wandelde gemiddeld 10km per dag. Waarschijnlijk door het dragen van zware schoenen in de koude dagen raakte mijn kuitbeen vermoeid en aanvankelijk negeerde ik de pijn tot die onverdraaglijk werd en ik niet meer kon (normaal) lopen. Dat gebeurde tijdens mijn vakantie in een warm Zuid-Europees land. Adieu vakantie. Daar werden röntgen foto’s gemaakt en ik moest voor peesontsteking behandeld worden. In NL is het advies overgenomen en ik werd in totaal 5 weken door een fysiotherapeute behandeld. De pijn zakte niet maar verhevigde. Ik raadpleeg een bevriende sportarts die vermoede een stressbreuk. De MRI bevestigde die vermoedens en ik ging naar de orthopeed, in het ziekenhuis, met de MRI gegevens op een disc in de hand. De dame achter de balie keek in haar computer en zei dat ik 24 uur te vroeg ben voor mijn afspraak. Ik vond het geen probleem dat ik verkeerd geïnformeerd was en gaf de disc met MRI gegevens aan de afdeling radiologie zodat die in het systeem van het ziekenhuis komen. 

De volgende dag vroeg de assistente van de orthopeed mij om plaats in de behandelkamer te nemen. Dat deed ik. Na vijf minuten stilzitten kwam mijn slaapapneu in actie en ik viel in slaap. Bijna een half uur later wandelde de orthopeed de kamer binnen en maakte me wakker. Hij staarde vluchtig naar de MRI beelden en vertelde tussen neus en lippen dat mijn been gegipst moest worden en dat het herstel maanden gaat duren. Het stond blijkbaar op mijn voorhoofd dat ik niet snel genezen word. Binnen twee minuten stond ik bij de balie en moest naar de gipskamer.
Er was geen beschikbare gipsschoenmaat en de behandelende jonge dame maakte voor mij een gipsschoen, opmaat. Vakwerk.
Thuis informeerde ik de sportarts dat ze weer een röntgen foto voor mijn been maakten. Ze riep ‘WAT?’ En voegde er aan toe: ‘Ik had gezegd een C-scan maar blijkbaar hebben ze die daar niet.’
Met een zware been ging ik in bed liggen en zette mijn slaapapneu masker op. Er zijn er die jaloers op me kunnen worden omdat ik zo snel kan slapen. Ja, ik viel meteen in slaap maar in de ochtend vroeg ik me af of die gips wel helpt. Want ik had meer pijn dan normaal!

Ik zeg het, zonder enkele vorm van cynisme of sarcasme, dat ik blij ben met mijn komst naar Europa en mijn verblijf in Nederland. Of ik gelukkig ben dat is een andere vraag. Of ik alles goed vind ik is weer een andere vraag. Ik word weleens vrolijk van bepaalde nieuwsitems in de vroege ochtend. Vanochtend heeft een tv verslaggever de moeite genomen om in het natte en mistige weer naar een natuurreservaat te reizen en daar een vogelobservator te interviewen. De verslaggeefster en de vogelobservatrice zijn jonge vrouwen, in de bloei van hun leven. Of ze aantrekkelijk zijn laat ik het in het midden want de smaken verschillen en het gaat hier niet of ze aantrekkelijk zijn. Aantrekkelijkheid is een persoonlijke smaak. Het gaat er om of er mensen zijn die bijna hun hele leven besteden aan het observeren van vogels en hun gedrag. Dat vind ik een erg nuttige waarneming. Zonder zulke mensen kunnen we de vogels namelijk niet waarderen en als stadsbewoners heb je alleen maar last van de vogels, of beter gezegd van de vogelpoep. Ik woonde ooit in een straat waar mensen veel last van bomen hadden. Waarom? Omdat ze hun auto’s niet durfden onder de bomen te parkeren ivm met de vogelpoep. Hierdoor ontstonden soms ruzietjes, er vielen klappen, auto’s werden gekrast en een enkele boom werd zelfs gekapt. De vogelobservatrice heeft gelijk als ze zegt: ‘hoe vaker en langer we naar de vogels kijken kunnen we iets moois zien. Je kijkt naar een vogel en ineens vliegt andere soort vogel voorbij, dat is verrukkelijk om te zien, daar word ik gelukkig van. En we komen meer te weten van de vogels en van de natuur.’

Logisch! Vogels observeren werkt ook therapeutisch, dus genezend en zeer zeker voor mensen die afkomst zijn uit oorlogsgebieden. Die mensen die bijna niet meer naar de hemel durfden te kijken kunnen hun angst overwinnen door naar de vogels te kijken en ze, met en door een verrekijker te volgen. En wanneer ze een vliegtuig horen of voorbij zien vliegen dan beseffen ze dat het geen straaljager is die gaat bombarderen.
Ik weet niet waarom maar toen ik naar die tv item keek moest ik terugdenken aan mijn vlucht, aan mijn verblijf in het Koerdische gebergte als vrijheidsstrijder. Dat is inmiddels heel lang geleden, gelukkig. Toen ik, begin jaren tachtig van de vorige eeuw, in het gebergte zat maakten we ook grappen. Een strijder zei een keertje: ‘was ik maar als een zoon van een hoer in Europa geboren, dan had ik beter leven en ik niet hoefde in in deze miezerige angsten en toestanden te leven.’
Die grap maakte toen indruk op me en ik heb het zelfs gebruikt in mijn eerste roman. Maar in Europa heb ik ook ontdekt dat niet iedereen gelukkig is met zijn Europese leven. Dat ondanks alles, alle faciliteiten en infrastructuur heelveel gebreken zijn, op alle gebieden. Dat er zeker verschillende hoeren zijn. Legale en illegale hoeren. Vrijwillige en gedwongen hoeren. Hoeren die plezier van hun werk hebben maar ook die eronder lijden omdat ze tegen hun zin in handel worden gebracht. En dat er in Europa ook schijnheilige hoeren bestaan en die zijn de echte diehards. Die doen alsof ze maagd-Maria zijn maar intussen.
Dus met de kennis van nu, over wat er in Europa leeft, zou ik die strijder die wenste de zoon van een Europese hoer te zijn willen zeggen: overal is de mens hetzelfde maar er is zeker een verschil: in Europa wordt niet gedwongen voor een dictator te kiezen. Je hebt in Europa het recht van spreken. En je hebt het recht om in de natuur de hele dag vogels te gaan observeren. Dat er af en toe ook een psychopaat daar wandelt, op zoek naar iets anders dan echte vogels observeren, moet je weten.

De geneugten van ouderdom zijn talloos. Je hebt alle tijd om te wandelen. Je hebt tijd om van die wandelingen wandelmeditatie te maken, zo lang als je wilt. Je kunt langs het water wandelen, in een bos, stadswandeling of strandwandeling. Keuze zat en tijd genoeg.  En dat doe je. Want je wilt gezond, jong en slank blijven. Je wil elke gram vet verbranden voor hij zich in en rond je buik parkeert. Met die wandelingen kun je het slecht nieuws, die je via de tv, radio, internet en je omgeving binnenkrijgt, relativeren, elimineren en het hoofd bieden. 

In de kou en in de mooie natuur wandelen is het fijnst. En je moet namelijk ook wat goede schoenen hebben, wandel- of bergschoenen. En dat heb ik.
Een van de ouderdom geneugten is het feit dat je in je hoofd jong bent en blijft. Je wilt niets weten van het proces, van het aftakelingsproces in je lichaam dat stiekem doorgaat. Je weet niet hoe je aderen, pezen en botten je wandelgenot beleven en interpreteren. Ze zijn namelijk de werktuigen die jou dat genot gunnen en geven. Ze kunnen je niets vertellen over wat ze meemaken. Ze zijn bescheiden en wanneer je hun pijntjes voelt betekent dat, meestal, dat je te veel plezier hebt gehad ten koste van hun rust en plezier. En als je dan pijn voelt denk je misschien ‘ik kan er mee leven, een beetje pijn is fijn’. Niet doen, doe me niet na. Ga snel naar de arts. Dat is natuurlijk geen garantie dat je meteen de goede diagnose krijgt maar ga en stel het niet uit.

Ik ging met de pijn in mijn been door, tot het bot en de pees op hun tandvlees liepen schreeuwen. En dat zie je niet maar je voel het. Ik kreeg eerst de diagnose peesontsteking. Het positieve van de peesontsteking is dat hij altijd geneest maar heeft nooit haast met het herstel. Daarvoor neemt hij alle tijd. Dus geduld. 

De pijnstillers liet ik liggen maar de remmers gingen dansend mijn ingewanden binnen. Ze vierden feest maar de pijn bleef. De fysiotherapeute masseerde en plakte strakke tape maar de pijn bleef zich in het bot verbergen en verstoppertje spelen. Ik raadpleegde een vriendin die sportarts is en die nam alles onder de loep. Ik kreeg een nieuwe diagnose: Stressbreuk! Nooit van gehoord. Ze noemde het ook ‘marche breuk’ en die treft vooral militairen die tientallen kilometers lopen. Waarschijnlijk waren mijn wandelingen eerder militaristisch dan gewoon wandelen. In ieder geval ze raad me aan om MRI scan te doen.
Ik ging voor meer info op het internet zoeken, naar ’stressbreuk’. 

’Een vermoeidheidsbreukje is in feite een soort overbelastingsblessure van het bot. Hierbij treedt er in eerste instantie 'alleen' een knikje op in de schil van het bot (cortex). Later kan er een barstje of klein scheurtje in het bot ontstaan. Wordt er echter met een vermoeidheidsbreukje toch doorgetraind, dan kan een echte botbreuk ontstaan. Meestal is een samenspel van factoren verantwoordelijk voor het ontstaan van dit vermoeidheidsbreukje.’

De nieuwe diagnose heb ik dus na twee maanden na de eerste diagnose gehoord, na het slikken van tientallen zogenaamd ontsteking remmende pillen, lieve fysiotherapeutische behandelingen en jeukende huid door de strak geplakte tape. 

Het is logisch: door stress ga je te vaak en te lang wandelen, dan raken je botten en pezen vermoeid en ze kregen scheurtjes. Of dat zo is moet de MRI bewijzen.  

Maar iemand als ik, met ADHD, moet alternatieven zoeken. Wandelen kan niet dan fietsen. Ja, fietsen bood perspectief. Maar de “ontstoken” pees en het bot met stressbreuk kregen dat snel in de gaten en dienden een motie van wantrouwen in. 

Nu dwing ik mezelf oefeningen te doen, zonder de zere been bij te betrekken. Ik draai de Youtube dansje op een grote scherm en kijk naar groepen buikdanseressen. Ik doe ze na, drie keer per dag een half uur. Alle steve spieren worden mild en gesmeerd door het zweet, de zieke pees en het beschadigde bot doen niet mee maar kijken bedachtzaam.

In de volgende columns ga ik iets onthullen van de solovoorstelling die ik van plan ben na de zomer uit te gaan uitbrengen. De werktitel is ‘Twijfel is noodzakelijk’.