De tweede zomergast Roxane van Iperen boeit me vast aan zich, drie uur lang. Dat ik soms op het punt van mijn stoel zit naar haar te luister heeft niets te maken met haar mooie fijne gezicht. Evenmin met haar mooie blonde krullende boshaar.
Ze boeit me met haar indringende fragmenten die zij voor de avond heeft gekozen. Het eerste fragment zet je schrap en drukt je neus op harde feiten. Het eerste fragment gaat over de Italiaanse misdaad-fotograaf Letizia Battagalia. En dat is gelijk een schot in de roos. Die misdaad-fotograaf speelde met het publiceren van afschuwelijke foto’s van de maffia-moorden (jaren 80 en 90 van de vorige eeuw) een essentiële rol in het veranderen van het proces tegen de maffia en de corrupte politici.
Dit fragment komt harder aan omdat het zeer recent is dat heel Nederland afscheid moest nemen van Peter R de Vries, de koning van de misdaad-journalistiek die op een lichte dag, midden in het hartje van Amsterdam neergeschoten werd, waarschijnlijk door de georganiseerde misdaad. Roxane van Iperen zou geen bezwaar hebben tegen het publiceren van video’s  en foto’s van de aanslag op Peter R de Vries. De videos en foto’s van de aanslag gingen gelijk op sociale media circuleren maar de politie deed een oproep die te verwijderen. Alle instanties hebben de politie gehoorzaamd behalve Geenstijl. Geenstijl vond het het publiceren een vorm van persvrijheid. Roxane van Iperen vind ook het vertonen van onthoofdingen die ISIS hebben gepubliceerd ook mogen gezien worden door volwassenen die het willen zien.
Dat is wel een interessant onderwerp voor discussie. Ik zelf wil die gruwelijke misdaden van ISIS niet zien die ze met muziek en liederen monteerden. Dat wil steeds niet zien en ik vind het publiceren daarvan, met de stemmen en geluiden erbij onverantwoord. Die filmpjes zijn gemaakt om jongeren te ronselen. Over het zien van beelden van de aanslag op Peter R de Vries wilde ik beslist ook niet zien. Ik kon het niet maken. Het zal op mijn netvlies blijven hangen en andere beelden van hem, van jaren lang zou in de schaduw komen staan van dat ene beeld waar Peter op straat bloedend ligt. En zo wilde ik hem niet herinneren, niet omdat ik hem persoonlijk niet kende maar wie kende hem niet. Hij domineerde, vaak terecht, het beeld van de tv-zenders dat in elk huis binnenkwam.
Na een nachtje te hebben geslapen denk ik dat de beelden van Peter R de Vries zouden niet erger eruit zien dan de afschuwelijke doodgeschoten “maffia”-slachtoffers foto’s van misdaad-fotograaf Letizia Battagalia die ik als eerste keuzefragment van Roxane van Iperen heb gezien. Ik zoek naar de site van Geenstijl en tik Peter R. En inderdaad kan je een foto en een paar videos van Peter R van de direct na de aanslag te zien. Peter R ligt op de grond naast hem hurkt een vrouw. Ik zie bloed naast het grijze hoofd van Peter. Ik klik de site meteen weg. Ik krijg spijt van mijn onderneming maar het is te laat. Zo ga ik Peter R altijd zien. Die ene foto die ik in een fractie van een seconde zie gaat lang domineren.

Bijna alle fragmenten die Roxane van Iperen heeft laten zien hebben te maken met de eersten die het overheerste blik moeten breken. Ze noemde het (als ik me niet vergis) ‘hol in de loep’ en dat zijn mensen die voor veranderingen zorgen door aan alle te twijfelen en een andere kant van de zaak te laten zien. Dan kom je natuurlijk of de schuld die een slachtoffer zelf heeft aan zijn situatie. Dat is zeker boeiend.

4&5 mei comité moet goede redenen hebben om de schrijver Abdelkader Benali te vragen om 4&5 mei lezing te geven. Abdelkader Benali moet ook goede redenen hebben om de vraag van 4&5 mei comité voor het schrijven van de lezing te accepteren. Beide partijen hebben het goed bedoeld. Het gaat uiteindelijk over een belangrijke dag, de dodenherdenking op 4 mei. 

Beide partijen hebben waarschijnlijk de reacties van het publiek onderschat, natuurlijk uit positieve perspectieven. Én de schrijver en de comité hadden blijkbaar een rooskleurige bril op toen zij elkaar vonden en de buiten of de ellebogen tegen elkaar sloegen om hun samenwerking te vieren. Ze maken het nieuws wereld bekend en wachten op juichende en positieve reacties. Die komen helaas niet, althans meer negatieve reacties dan positieve.

Er ontstaan commoties. Mensen vinden de combinatie schrijver en de gelegenheid raar, althans niet passen. En daarvoor hebben ze hun redenen. Ze zoeken naar het verleden van de schrijver en beargumenteren, gebruikmakend van schrijvers citaten die vond dat te veel Joden in Amsterdam-Zuid wonen en hij als Marokkaan zich niet prettig bij voelde. De schrijver erkent wat hij zegt en geeft, volgens hem, goede redenen. Toen hij die uitspraken deed was hij en dronken en dichtbij de grens met Israël waar oorloog woedde. En hij bedoelde het als een zwarte humor.

Maar de tegenstanders die de combinatie schrijver-gelegenheid niet passend vinden leggen zich niet neer bij die uitleg. Er ontstaat een felle discussie, bijna een klein oorlogje maar gelukkig alleen met woorden.

Natuurlijk bedoelden alle partijen het goed, uit een positief perspectief. Maar helaas wat de ene partij positief vindt, vindt de andere partij niet positief. En alle partijen hebben zeker hun rededen en argumenten.

Uiteindelijk vindt de schrijver te veel gedoe en besluit zich terug te trekken. De lezing wordt gepubliceerd en niet uitgesproken. Er zijn er die dat jammer vinden. Er zijn er die dat prima vinden. En alle partijen en personen bedoelen het positief en daarvoor heeft iedereen zijn/haar “ultieme” redenen.

Vandaag, 13 januari 2021, lijkt een normale dag. Althans voor mij, als gepensioneerde man, die zich, in verband met corona, zich thuis moet schuilhouden. Behalve een uur fietsen en een paar  keer Ozzy uitlaten kom ik niet naar buiten. Je zou denken wat doe je voor de rest van de tijd. Ik verveel me geen seconde, ik kom eigenlijk tijd te kort.
Omdat ik vaak achter de computer sta. Ja, ik werk staand achter mijn computer omdat ik, door lang zitten, geen dikke buik wil ontwikkelen. Alleen hierdoor raakt mijn “slimme” Apple horloge in de war en waarschuwt me: ‘het is tijd om te gaan staan’. Dan loop ik even heen en weer. Ja, je moet iedereen te vriend houden, zelfs je horloge en de koelkast die ik regelmatig bezoek om hem te vriend te houden waardoor hij me van lekkernijen voorziet. Misschien geen goede gewoonte. 

Vandaag, 13 januari 2021, is een bijzondere dag, in Amerika. Voor het eerst in de geschiedenis van dat land wordt gepoogd een president voor de tweede keer af te zetten terwijl die nog slechts 7 dagen heeft als regerend president. Over 7 dagen zou hij tot het verleden behoren.

Vandaag,13 januari 2021, is een gewone dag maar voor het eerst heb ik geen zin om op te staan en te gaan fietsen. Ik blijf liggen luister naar de regen die maar blijft zacht op het raam tikken. Mijn volle blaas schopt me het bed uit.
Tijdens het ontbijt (eigenlijk brunch) kijk ik naar CNN. Al dertig jaar trekt CNN regelmatig mijn aandacht, altijd door het toedoen van de Republikeinse presidenten. In 1991 was het de Republikeinse president Bush sr. die de wereld bezig hield. Toen was het conflict met Irak.
In 2001 was het zijn zoon Bush jr. die moest werken voor het neerhalen van de twin-touwers en viel de toeristen van Al-Qaida in Afghanistan aan. In 2003 viel hij Irak binnen en hield de wereld in spanning. Nu is het de Republikeinse president Donald Trump die Amerika en de wereld met een binnenlandse coup-pleging bezig houdt. Hij wordt ook de eerste Amerikaanse president in de geschiedenis die een binnenlandse coup probeert te plegen om als eerste dictator van Amerika te worden.

Vandaag,13 januari 2021, lijkt een gewone dag. Mijn fietsrit doe ik even voor de wachtwisseling tussen de ochtend en de middag. Als ik helemaal bezweet terug ben draag ik Ozzy onder mijn oksel en breng hem naar een hondenuitlaatplek. Terug naar huis blijft hij even luieren en snuffelen.
De gezegde ‘Ongeluk zit in een klein hoekje’ moest zich vandaag laten gelden. Ik roep Ozzy om op te schieten maar ik merk te laat dat een parkeer-controle auto te dichtbij hem, om het hoekje, komt rijden. Ik gebaar en roep in paniek: ‘stop’ maar de auto rijdt over Ozzy. Ik zie Ozzy onder de auto verdwijnen en sla met mijn vuist op de auto en roep: rij verder. Ozzy komt te voorschijn, via de achterkant. Hij trilt. Ik tel hem op en kijk of hij niets markeert. De chauffeur doet het raam open, zegt dat hij hem niet zag en mij niet kon verstaan. Hij biedt zijn excuus aan. Ik leg Ozzy neer en hij loopt een beetje mank. Binnen geef ik he iets lekkers. Hij laat het. Voor het eerst in zijn leven laat Ozzy lekkernij liggen. Ik ben bezorgd. Hij blijft trillen. Ik til hem weer op en zet hem op mijn schoot. Ik doe het stukje lekkernij in zijn bek en hij kout rustig. Ik zet hem in zijn mandje, open de koelkast. Hij ruikt zijn lievelingsgerecht kipfilet en rent naar me toe. Hij springt. Ik ben opgelucht. Gelukkig markeert hij niets, behalve de schrik dat hij even overgereden werd.
Ik blijf hem lekkernijen geven en hem aaien tot ik het zweet koud begint te voelen en ik ren naar boven voor een warme douche.

En nu naar het afzetting procedure van Trump kijken! Spannend…

Er is niets mis mee om ambitieus te zijn. Strijd voeren voor je doelen is prima. Doorzettingsvermogen is een prachtige eigenschap. Je idealen nastreven is legitiem. Aandacht krijgen door succesvol te zijn is heerlijk. Midden in de aandacht staan is fijn. Alles bereiken wat je er van droomde is uniek. Ja Donald, je hebt alles bereikte wat je hartje begeerde. Het is je gelukt om zonder diplomatie en politieke geneuzel de president van Amerika te worden is uitzonderlijk. Ik kan me niet voorstellen dat niemand jaloers is op wat je bereikt hebt, bijna op alle gebieden. Roem, voortuin, gezondheid,  geluk, sterke wil enzovoort. Misschien hebben al die aspecten bij elkaar van je een Uber-narcist gemaakt en in het narcisme schuilen vele valkuilen. Combinatie van macht en Narcisme maakt je blind, respectloos en nonchalant. Hierdoor onderschat je de naderen en denk je niet aan respect. Als je respect voor je medemens verliest is een grote zuigende valkuil. En daar ben je gevallen.
Je bent president geworden om Amerika weer groot te maken, dat was je slogan. ‘America first’ en ‘Make America great again’ verdwenen na dat je eed legde als de president van Amerika. Je doel werd ‘Donald Trump first’ en ‘America makes me the greatest.’
Het was duidelijk dat je bewondering had voor dictatoren en je democratische vrienden wilden bestraffen. Je zocht toenadering tot de mees afschuwelijke en hardnekkige dictatoren van de wereld. Je democratische vrienden en de bondgenoten van Amerika slikten hun frustratie en gaven je het voordeel van de twijfel. En je was als een losse beer. Je stak de vrienden van Amerika in de rug in ruil voor je eigen economische persoonlijke belangen. Denk hierbij aan je relaties met de Turkse president Erdogan. Je liet je jouw eigen mensen in de steek ten gunste van de Russische president. De lijst van je misstappen die de wereld in gevaar brengen is lang. Door jouw toedoen verloor Amerika niet alleen haar macht in het buitenland maar ook haar gezag en respect.

Het je gelukt om van Amerika een verscheurd land te maken. Je hebt het land aan de rand van burgeroorlog gebracht. Nog nooit was Amerika zo verdeeld als tijdens jouw presidentschap. Nog nooit werd de democratie in Amerika zo duidelijk geschonden, veracht en verkracht als door jou. Je hebt je persoonlijke en familie belangen boven het landsbelang gesteld, zelfs boven en de partijbelangen. De partij die jou de ruimte gaf om namens haar president te worden heb je in de steek gelaten.
Met de verkiezingen van 2020, waarmee je inderdaad 12 miljoen meer stemmen hebt behaald dan vier jaar eerde, eis je de overwinning op. Jouw probleem is namelijk dat je alleen die 75 miljoen stemmen ziet maar de rest (82 miljoen) niet. Hiermee negeer je een klein 82 miljoen stemmen die naar de oude man Biden zijn gegaan. Dat kan jij niet begrijpen, hé?
Als je dat oprecht niet begrijpt dan er is iets faliekant mis met je hersenen. Je moet dan in een inrichting in plaats van het witte huis. Maar waarschijnlijk zie die 82 miljoen mensen niet als volwaardige burgers maar als fraudeurs en het uitschot van het volk.
Helaas voor je, je leeft in een land waar de regels van democratie gelden en niet van de president, niet van een dictator. Is het daarom dat je jouw meute opgehitst hebt om het huis van democratie (Capitool Hill) te bestormen? 

Gelukkig is het je niet gelukt om van Amerika een Turkije, een (wit) Rusland, een China, een Iran, een Noord-Korea of een ander dictatoriaal land te maken.

4 januari 1981. Het is ochtend. De zon schijnt en de aarde begint zich op te warmen. Het is de verjaardag van mijn dochter. Ze wordt één jaar. Ik verblijf sinds vier dagen in een tent met nog vier Koerdische jongemannen in de vluchtelingenkamp Jahrom in zuid-oost Iran waar de wind meestal in de avond agressief wordt en overdag gaat liggen. Ik heb wat zoetigheden, brood, belg en een kaars gekocht. De jongens zijn blij met de lekkernijen en maken er van de verjaardag van mijn dochter een feest. We blazen een kaart uit voor mijn dochter die ik sinds mijn vlucht uit Bagdad niet meer gezien heb en weet niet of ze nog leeft.
Hier, in deze tentenkamp die bijna tien jaar oud is, verblijven gedeporteerde Failly Koerden die Saddam Hussein heeft gedeporteerd, na dat hij al hun bezettingen in beslag had genomen. De rede was dat zij van oorsprong Iraniërs zouden zijn. Ze behoren immers tot de Sjiitische stroming van de Islam. De islam van imam Khomeini die de Sjah uit Iran verdreef en op 11 februari 1979 de Islamitische staat Iran stichtte.

11 februari 1981. Ik zit in een taxi onderweg naar het vliegveld. De straten van Teheran zijn vol demonstranten die de overwinning van de twee jarige Islamitische revolutie vieren. Een paar uur laten land ik in Damascus.

4 maart 1981. Ik land een uur vóór de middernacht op Schiphol, loop naar een KMAR bureau en vraag daar asiel aan.

6 mei 1981 arriveert mijn gezin in NL. Mijn zoon is blij verrast maar mijn dochter kent me niet en wil me ook niet kennen. Het duurt maanden tot ze het opgeeft en aan mijn aanwezigheid begint te wennen.

4 januari 2021. Het is ochtend. Het grijze weer staat buiten als een agressieve hond te wachten. Ik haal mijn schouders op, stap op de fiets voor mijn dagelijkse rit. De wind is onstuimig en deelt harde klappen uit. De lucht sputtert druppels op mijn gezicht. Het is niet duidelijk of het koude regen is of natte sneeuw. Het voelt koud en dat voelt fijn. Ik haal diep adem in en fiets door, tegen de wind in. In die wind zie ik de tentenkamp van Jahrom en beleef even het vieren van de verjaardag van 40 jaar geleden. Ik haal mijn iPhone uit mijn zak, met mijn neus veeg het scherm open. Met dezelfde neuspunt druk ik op de knop van de selfie en neem op. Ik feliciteer mijn dochter met haar verjaardag terwijl de wind me blijft tegen houden. Fietsend kort de video in, verzend hem en fiets door en harder.

Ik fiets als een bezetene want ik wil de bloedige geschiedenis van Koerden en hun zwarte toekomst niet zien, althans even vergeten.