Zou ooit de rechtvaardigheid zijn macht gebruiken en zijn tanden tonen? Zou hij de Koerdische volkeren in Koerdistan uiteindelijk redden van de eeuwigdurende onderdrukking, vernedering en uitroeiing? Dat duurt lang, te lang. En als er een klein licht in de tunnel te zien zou zijn had ik in de rechtvaardigheid geloofd maar alsnog er is geen schijn van kans.
In deze moderne tijd van de 21ste eeuw waar de wereld, door internet en massamedia, een klein dorp geworden is, leven de grote machten, wat Koerdische kwestie betreft, in een onbereikbare dorre woestijn waar geen licht, stroom of internet bestaat. Het zwarte schaap van de wereld, van de wereld naties zal het Koerdische volk blijven. Terwijl de grijze wolf genaamd Erdogan de onderdrukking van meer dan 20 miljoen Koerden, binnen de officiële grenzen van zijn staat, met harde hand voortzet en daarbij de steun van de wereld krijgt, inclusief van menselijke organisaties als Amnesty International, gaat hij, met harde hand, de Koerden buiten zijn grenzen bestrijden. Hij wil liever dat islamitische terroristische organisaties als ISIS en Al-Nusra aan zijn staat grenzen dan de gewone vreedzame eigen bewoners van dat gebied. De enige reden is omdat ze Koerden zijn en nooit een ander land hebben bezet of een ander land aangevallen hebben. Koerden verdedigen al eeuwen hun grondgebied dat steeds kleiner wordt.
Als één iemand heel goed weet dat de laatste aanslag in Ankara die het leven koste aan vele Turkse militairen niet door de Syrische Koerden gepleegd is dan is dat Erdogan, de Turkse president. Maar hij gaat door om de wereld er van te overtuigen dat het de Syrische Koerden waren die dat gedaan hebben. Hij moet een excuus hebben om zijn geheime vrienden van ISIS openlijk te helpen het strookje grens die ze in Syrië bezetten te behouden. Hij wil de ISIS niet weg hebben langs zijn grenzen. Of de wereld weer intrapt en hem gaat steunen is reëel. Als de wereld de ogen weer gaat sluiten over de misdaden Erdogan jegens Koerden door hem te steunen of althans te zwijgen dan is de rechtvaardigheid ver te zoeken.
Ik begrijp niet waarom niemand wil dat de Koerden in vrede en vrijheid leven. Ik liep de afgelopen dagen door de drukken straten van Erbil, de hoofdstad van Zuid-Koerdistan. Ik hoor meer Arabisch gesproken worden dan Koerdisch. In een grote park genieten met name Arabieren van het leven in de Koerdische stad. Ze picknicken, wandelen en zijn totaal vrij wat ze willen doen terwijl de armoede is duidelijk te zien. De Koerden hebben het moeilijk in hun eigen stad, land. In de drukke markt bestelde ik een granaatappelsap. Ik vroeg de jongeman die de granaatappels perste waar hij vandaan kwam. Hij zei dat hij uit Falloedja* komt. Ik vroeg hoeveel mensen komen uit Falloedja. Hij zei bijna een miljoen. Ik dacht dat hij overdreef en vroeg verbaasd of het echt was. Hij zei dat er miljoen uit provincie Anbar zijn komen waar Falloedja er behoort. En al die mensen moesten werken waardoor de werkende Koerden in grote nood en onderdrukking komen. De Koerden klagen niet. Ze denken dat het geen zin heeft. Nee, al die Arabieren leven in de Koerdische stad. Dat kan je naar de onveilige omstandigheden refereren waarin Irak verkeert maar dan moet een organisatie als Amnesty International de Koerden niet zwart maken door te rapporteren dat ze de Arabieren uit hun dorpen verjagen. Daar, terwijl ik aan mijn granaatappelsap nip, denk aan die leden van Amnesty die dat rapport over Koerden schreven en er ontsnappen twee woord uit mijn keel, hard: Foei Amnesty, foei!

Reizen is ervaren. Fascinatie voor reizen is oud als het bestaan van de mens. In de heilige boeken is het een en ander besteed aan de reizen. De profeet Mohammed beweerde dat wanneer je op reis gaat de kwaden en ziekten lossen zich op. Hij kan het weten. Als koopman heeft hij veel gereisd en kwam in aanraking met de Joden en christenen. Hij leerde hun tradities en geloven kennen. De rest weet bijna iedereen. Reizen met vliegtuig naar een vakantieoord in Spanje is een andere koek dan reizen naar Koerdistan. Je hebt natuurlijk verschillende mogelijkheden om erheen te vliegen. Je kunt met ruim vierhonderd euro erheen maar dan moet je via Istanboel en daar tussen vier en zes uur wachten. De aankomsttijd is twee uur na middernacht. Ik heb gekozen voor een duurdere vlucht, bijna het dubbele. Ik koos om via Wenen te vliegen. Dat deed ik ook eerdere keren. Na bijna een uur vertraging door mist en druk verkeer boven Nederland begin ik te twijfelen of ik mijn aansluiten zou halen. Ik wil aan de stewardess vragen maar een bolle man met dikke rode wangen vraagt haar eerst. Ik hoor hem zeggen dat zijn vliegtuig gaat om 9.20u de lucht in. Dus zelfs driekwartier eerder dan mijn vlucht. Ik denk 'dat haal je nooit' en ik zwijg in de hoop dat de piloot de monteren gaat starten. Helaas er komt geen enkel geluid, geen melding. Niets. In het begin zeiden ze dat een vertraging van vijfentwintig minuten zou zijn maar het is inmiddels bijna het dubbele voorbij. In het vliegtuig moet je wennen dat je niets betekent, dat je gewoon moet blijven zitten en je vooral niet ergeren. Dat is, soms, erg moeilijk.
De tijd van de vertraging wordt bijna te niet gedaan. Maar tien minuten, na de officiële landingstijd, landen we. Ik ga er vanuit dat ik nog een zee van tijd heb. Ik haast me niet. Misschien daardoor, door het niet te haasten en ontspannen blijven vergeet ik mijn iPad, samen met mijn paspoort. Mensen gaan dringen. Ik geef ze de ruimte, onder andere aan de bolle die zijn vliegtuig zou gaan "missen". Ineens besef ik dat ik niet veel tijd meer heb en begin me ook te haasten. In de smalle gang naar de Gates weet ik dat ik mijn iPad vergeten ben, in de stoelrug. Ik schrik en ren terug. Ik zie de passagier die naast me zat de andere richting rennen, met mijn zwarte map waar mijn iPad en paspoort zich bevinden. Tegelijk laten we zuchten van verlichting. Ik bedank hem.
De vlucht naar Koerdistan heeft geen vertraging. Het vliegtuig is niet voor de vierde gevuld. Business class is ook bijna leeg. Een jonge "Koerdische?" man met grote spierballen en grijze jogging pak gaat in een stoel zitten, van de business-class. De stewardess, een slanke blonde Oostenrijkse veertiger kijkt hem strak aan. Haar rode uniform maakt haar extra streng. Ze komt op hem af als een adelaar die op zijn prooi daalt. Ze stuurt hem weg en zet hem letterlijk op zijn plek. Ik kan er niets aan doen dat ik het knap en dapper vind. Ik grinnik temeer omdat een andere man die was al opgestaan om ook een stoel in de luxe class te bemachtigen. Even later komt een jonge Koerdische vrouw met haar zoontje van een jaar of twaalf. Ze gooit hun schoenen onder de business class en gaat er zitten. Hun verblijf in die class duurt geen minuut. De kordate stewardess doet haar mond open en aan het lezen van haar lippen begrijp ik dat ze zegt je hebt voor deze niet betaalt. Op haar handen zie ik de snor van Stalin bewegen. Ze stuurt moeder en zoon weg, smijt hun schoenen op het gangpad van de economyclass en doet de gordijnen dicht.
Ik ga achterin zit, zo ver mogelijk van business class vandaan. Ik weet niet waarom maar ik denk aan Freud en aan zijn theorie over vrouwen die voor lange tijd niet klaarkomen.
Wanneer we in de lucht zijn ontstaat ruzie tussen twee dronken Arabische Irakezen. Vóór het tot handgemeen overgaat komt een zachtmoedige stewardess tussen beiden en gebaart om uit elkaar te blijven.
Die mannen hebben blijkbaar hun testosteron-bommen nergens konden exploderen.

Onderweg naar Rotterdam. De files zijn opgelost. Ik rij door. Even voorbij Schiphol gaan de herinneringen 22 jaar terug, naar januari 1994. Het hele gezin zit in de auto. Ik oefen en probeer luid een van mijn gedichten in het Engels uit mijn hoofd te leren. Het was de première van mijn eerste lange speelfilm. Ik herinner me de grote volle bioscoop zaal. Flarden van de introductie voor het publiek waait voorbij. De zenuwen die de onrust in mijn buik veroorzaakten proberen zich weer te activeren. Het duister dat heerste voor de film begon maakt een waas voor mijn ogen. De anderhalf durende stilte in de zaal. De stilte die nog even duurde na de aftiteling vóór het warme applaus galmt weer. En het gedicht dat ik in het Engels uit mijn hoofd had geleerd las ik het toch in het Nederlands voor. Wat een oen...
Ik ben onderweg naar Rotterdam. Het is een traditie geworden. Ik ga elk jaar twee dagen films kijken. Bij de rustige ticketbalie vraag ik aan de verkoopster of ze me kan aanraden welke film ik kan zien. 'Ik ben blanco', zeg ik met een glimlach. Ze cirkelt met een pen twee titels in de krant. Ik lees de info en kies voor 'The High Sun' van Dalibor Matanic. In de info lees ik: 'Drie keer Romeo en Julia tegen de achtergrond van de Balkanoorlogen die Joegoslavië uit elkaar deden spatten. De liefde is onmogelijk bij aanvang van het conflict, bij het einde en zelfs tien jaar daarna. De vorm van de tragiek evolueert van verzet via onvermogen tot spijt. Won in Cannes de juryprijs van Un Certain Regard.' Ik vraag aan de verkoopster of ze nog een film me kan aanraden om die in de middag na The High Sun kan zien. Ze cirkelt weer twee films. Ik kies voor de Australische film Tanna van Martin Butler en Bentley Dean. Ik betaal en wens haar een fijne dag. Ik kom een kennis tegen, een oud studente van me. Zij blijft tien dagen en zien elke dag het maximum van films. Ze is de enige die ik ken. 22 jaar geleden was het anders.
De eerste film die ruim twee uur duurt is geweldig. Mooi camerawerk, goed geacteerd, de humor en erotiek temmen, in de kijker, de vernietigde tragedies en geven hem kracht verder te kijken. De muziek speelt hierbij een relativerende rol. Je kijkt o.a. in de hoofden van mooie en verliefde mensen die oorlog-trauma hebben.
In de tweede film die zich afspeelt op een eilandje in de Stille Zuidzee komen twee geliefden in opstand tegen oude normen en waarden. Ze buigen niet voor die tradities en kiezen voor de liefde, voor elkaar. Ze komen in een doodlopende weg en moeten de veranderingen van die traditie bekopen met hun leven. Beide nemen gif in en sterven in elkaars armen. In de mooie natuur zie je in de oer mens die bijna naakt, in deze moderne tijd, leeft en zich zo staande wil houden proef je liefde, humor en enorme verlangen voor vrede.
En de stilte na de afloop van beide film was belangrijk. Ik was twee keer stil en had tijd nodig om weer mensen of het licht te kunnen zien.

Het was 3:40u op de eerste dag van het nieuwjaar (dat hoort gevoelsmatig bij de oudejaarsavond) toen ik geluiden hoorden, de gordijn in de slaapkamer op een kiertje verschoof en naar buiten keek. Ik zag een politieauto staan. Ik zag een politieagent met een zaklantaarn naar het huis van de buren kijken. De agent liep verder. De slaap en de vermoeidheid dwongen me mijn hoofd op de kussen te leggen en onder de wol te schuiven. Twee dagen later werd tijdens het avondeten aangebeld. Ik deed de deur open. Er stond een goed uitziende, jonge politieagente. Ze keek naar mijn verbaasde blik en zei:'niet schrikken, hoor. Ik wilde alleen vragen of u iets opgemerkt hebt op de oudejaarsavond?' Ik vertelde wat ik hierboven beschrijf. Op dat moment zag ik de buurvrouw naar buiten gaan. Ze liep langs de politieauto, gooide vuil in de vuilgoot en ging terug naar huis. Ik vroeg de agente of het echt bij de buren ingebroken was. Ze knikte. Op mijn vraag of veel gestolen is kon ze geen antwoord geven. Ze wenste me een fijne avond en vertrok. De volgende dag kwam ik thuis en zag een sleutelbos in de deur van de buren steken. Ik belde, bij de buren, aan. De deur ging open en ik zei wijzend naar het sleutelbos: 'zo maak je het erg makkelijk voor de dieven. Is veel gestolen? Ik hoorde namelijk van de politieagente dat bij jullie ingebroken was.' De vrouw zei dat ze eigenlijk niets van begrijpt. Dat de politie de buren van links en van rechts vraagt of ze iets gemerkt hebben maar ze vragen ons niet. Het is toch bizar. Ik vond het op zijn zachts gezegd uitzonderlijk. Ik kon het niet begrepen dat de politie beweert dat er bij de buren ingebroken is maar de bewoners zelf, om wie het gaat, niets weten, althans niets van de inbraak. Het bleef een raadsel tot gistermiddag. Ik zag een buurvrouw die schuin tegenover ons woont, op een afstand van meer dan honderdmeter, met een andere straatnaam. Ze vertelt dat het bij hun ingebroken was, op de oudejaarsavond, en dat er veel gestolen was. Ik vertelde het verhaal van mijn buren die op nummer drie wonen. Zijzelf woont ook op nummer drie maar dan zoals ik zei met een andere straatnaam. Het kwartje viel. Zij en ik kwamen tot de conclusie dat de politie onderzoek deed op basis van het cijfertje 3 en niet op basis van het adres.
Vanochtend toen ik de hond uitliet en langs het huis liep waar echt ingebroken was keek ik naar het groen dat aan beide kanten van een voetpad en een fietspad grenst. Ik zag grote drollen hondenstront. Het voetpad was bezaaid met de kleine drollen van eenden en ganzen. Even verder schitterde het water aan beide kanten van de paden. Ik dacht aan het paradijs, aan de rivieren van honing en melk. Ik vroeg me af of in het hiernamaals, in het paradijs wel dieren zullen zijn en of ze daar ook alles zullen onder-poepen. In ieder geval in het paradijs moeten heel veel bijen, koeien en schapen zijn anders kunnen die rivieren van honing en melk niet stromen.

Geert Wilders is nu de belangrijkste en de meest invloedrijke man van Nederland. Als nu verkiezingen worden gehouden gaat Geert met zijn partij PVV 42 zetels winnen en hij zou de premier van Nederland kunnen worden.
Waar heeft hij zijn kracht aan te denken? Wie heeft hem zo groot gemaakt? Het magische woord:'islam'. Ja de moslims hebben Geert Wilders groot gemaakt. Hij moet de moslims, vooral de Marokkaanse moslims dankbaar zijn. Die hebben ze hem zo ver gebracht. Sinds een paar maanden wordt hij geholpen door vluchtelingen. De stroom vluchtelingen die Europa aandoet heeft zijn populariteit een extra glans en kracht gegeven. En als een klap op de vuurpijl zijn de aanranders van Keulen. De asielzoekers die meededen aan de massale aanrandingen, die vooral noord Afrikaanse vluchtelingen, waren hebben Wilders nog groter gemaakt. Ze waren goed voor extra zetels.
Wij moeten eigenlijk allemaal dankbaar zijn voor de islam, de gematigden en extremisten. We moeten dankbaar zijn voor de vluchtelingen, de doden en de levenden die Europa wel en niet hebben bereikt. We moeten dankbaar zijn voor hun crimineel gedrag. Zonder het crimineel gedag van moslims en vluchtelingen konden we in Europa niet veel doen. De moslims en vluchtelingen zijn de oorzaak van alles. Ze maken drugs en handelen illegaal met drugs. Ze produceren tonnen illegale XTC pillen, giftige pillen en ze verkopen die tijdens de muziekfestivals. Ze verlammen de Europese jeugd. Als je maar kijkt hoe labiel de halfnaakte mannen en vrouwen tijden die festivals zijn dan weet je hoe slecht die drugs zijn. Het komt allemaal door de islam en vluchtelingen. De voetbal hooligans zijn rustige mensen, zeer liefde vol met grote zachtheid maar soms als ze een beetje uit hun zachtheid komen is dat te danken aan de vluchtelingen en migranten. In het witte Europa moeten geen zwarte voetballers spelen. Hiervoor moeten we allemaal hoopvol zijn. Onze grote leider Wilders zal ons leiden naar een witte Europa, althans de macht zou alleen in de handen van de witte man blijven. En dat is te danken aan de migranten, vluchtelingen en asielzoekers die van buiten Europa komen. Niet vergeten, niet alleen de kinderbijslag fraudes die Turken en Marokkanen ooit pleegden maar ook de fraude die Oost-Europese bendes plegen is de schuld van de vluchtelingen. De zogenaamd seksuele misbruik van de kinderen door priesters en andere geestelijken is de schuld van vluchtelingen. De talloze incest incidenten van de zwarte kousen en de familie drama's waarbij ouders hun kinderen en zichzelf van het leven beroven is de schuld van vluchtelingen. Zelfs de Oostenrijker die zijn dochter 24 jaar in een kelder had opgesloten, haar verkrachtte en kinderen van haar baarde is de schuld van vluchtelingen.
Kortom, alles wat gebeurt is de schuld van vluchtelingen. En eigenlijk moeten we daarvoor dankbaar zijn. Want door hun misdragingen hebben ze ons de ogen geopend. Nu onze ogen geopend zijn zien we helder hoe prachtig, geestig, charismatisch onze toekomstige leider Wilders is. Hij denkt nooit zwart-wit, hij is altijd genuanceerd, hij heeft sublieme zelfspot en hij is gewoon compleet. Geert Wilders is gewoon de nieuwe Messias. Als hij straks de machtigste man van Nederland, misschien wel van heel Europa wordt gaat hij zijn succes bekennen. Hij zou bekennen dat de islam en aan de vluchtelingen hebben hem zo machtig gemaakt en hij zal ze terugbetalen.