22. jun, 2014

De pijn is één en hetzelfde

Facebook is een informatiebron geworden! Mijn FB vrienden zijn zeer divers, niet alleen van verschillende nationaliteiten, geloven, overtuigingen en talen maar ze zijn verspreid over de hele wereld delen. Hierin ben ik zeker geen uitzondering. Het voordeel is dat je een mengsel van informatie aangeboden krijgt. De informatie zweeft tussen zeer grappige en zeer ernstige informatie en wat er tussen ligt. Wat wel de laatste tijd domineert is de oorlog in het midden-oosten, vooral de oorlog in Irak die, kwa media aandacht, van de burgeroorlog in Syrië heeft gewonnen. Steeds komen verslagen uit het oorlogsveld, vooral de gevechten waar de Koerdische peshmerga's (vrijheidsstrijders) betrokken zijn. Die verslagen worden steeds rustigers. In het begin waren de cameramannen onrustig, bijna zonder commentaar of een presentator. De beelden waren opgenomen door de strijders zelf, amateur-beelden. Nu zie je de professionaliteit in beeld. Beelden opgenomen door cameraploegen. Daarmee of daardoor wordt het lijd en de pijn van mensen niet zachter. De stroom van vluchtelingen niet minder. En er komen elke dag meer doden bij. De oplossing niet dichterbij.

Onder mijn FB vrienden zijn er die linkjes doen naar grappige filmpjes. Er zijn ook mensen die hun ergernissen openbaar maken, hun blijheid en lijd met anderen delen. Soms is die blijheid en dat verdriet de moeite waard is om stil bij te staan. 
Als ochtendmens ben ik bijna elke ochtend om zes uur wakker. Soms sta ik op en kijk naar het nieuws waar FB ook bijhoort. En vandaag vroeg op de zondagochtend lees ik twee berichten van een FB vriendin die haar verdriet met anderen wilde delen. Het verdriet dat meer uit de onrechtvaardigheid voortvloeit. De dame was haar hondje aan het uitlaten. Haar hondje werd aangevallen door een pitbull. Omdat de vrouwelijke baas van de pitbull niet ingreep probeerde de dame haar hondje tegen de pitbull te beschermen. Ze schrijft dat ze de pitbull schopte. En toen greep de eigenares van de aanvallende hond in. Niet om haar hond, die los was, aan de ketting te nemen en haar excuus aan te bieden maar duwde de dame met het kleine hondje tegen de grond en vertrok. Het gedeelte dat ze de pitbull schopt laat me ondanks de ernst van de zaak, lachen. Ja, ik ben ook een mens en mensen zijn raar. Maar mijn lach stopt abrupt als ze de rest vertelt.
Een paar dagen eerder schreef ik in een column hoe de gemaskerde en zwaarbewapende extremisten gevluchte mensen hadden gevangen genomen, tegen de grond deden, martelden en vervolgens doodschoten. 
Ik herinner me vanochtend vroeg, tijdens het lezen van dat bericht over het aangevallen hondje, die beelden. De martelmanieren, de agressie-uitingen hebben misschien verschillende soorten en gradaties maar de pijn van vernedering is één en hetzelfde: heel diep! 

 

20. jun, 2014

Executie en voetbal

Voetbal en het Midden-oosten houden nu de mensheid bezig. De ene op een plezierige wijze, de andere met angst en beven. En de kranten staan er vol van, vooral van het laatste. Het Midden-Oosten houdt de gelederen bezig, de angst spat uit alle commentaren en columns, de ergernissen ook. Niet helemaal onterecht. Het respect voor het leven van anderen, anders gelovigen en nationaliteiten is tot nihil gedaald en wordt met de voeten betrapt. Er circuleerde gisteren weer een video boodschap uit Irak. Ik wilde het niet zien, ik wist wat ik zou aantreffen maar ik besloot om te starten met het zien en op tijd te stoppen, om de gruwelen te mijden. Iemand filmde blijkbaar met zijn iPhone en had zijn camera niet horizontaal maar verticaal. Dan krijg je maar half beeld. Maar daar gaat het niet om hoe het gefilmd is. Het ging eigenlijk om het commentaar van de cameraman die genoot van wat hij zag en wat hij zag liet hij de kijken ook zien. Mannen lagen op de grond, dorre grond. Ze droegen (nog) schone kleren. De mannen die schone lange Arabische jurken droegen lagen op de grond, op hun buiken en met de handen op de rug geboeid. Ze waren geboeid met hun hoofddeksels, beter bekend als de Palestijnse sjaal maar dan met rode kleur. Het waren Iraakse politieagenten die gevlucht waren en onder weg naar huis om blijkbaar niet te willen vechten, het vechten dat ze er zat van waren. Ze werden door mannen met bedekte gezichten geslagen en vernederd. Ze reageerden niet. De gemaskerde mannen sloegen met soort zwepen maar schopten ook gewoon tegen de hoofden die op de grond lagen. Er arriveerde een auto, blijkbaar van een commandant, ook gemaskerd. Ik voelde onheil en wist wat er ging gebeuren toen ze bij elkaar in een kring verzameld werden. Ik spoelde door om niets te horen en niet te zien wat me nachtmerries ging opleveren. Tijdens het doorspoelen zag ik in close gezichten die blijkbaar bekentenissen aflegden of smeekten. Ik spoelde sneller door en zag lijken met verse bloedvlekken rond de hoofden en borsten.

Een wandeling probeerde die beelden weg te spoelen. De motregen hielp niet, de wind niet en ook begraafplaats wilde mijn beelden in mijn hoofd niet overnemen en begraven. 
Voetbal dan? Ik keek inderdaad naar een hele mooie wedstrijd. Het waren de Engelsen en Uruguayanen. En de man die in England zijn brood verdient nekte het team van England met twee mooie wereld doelpunten. Je ziet hoe mooi de emoties kunnen zijn van de overwinning van een eerlijke strijd. Je zag de winnaar huilen, nee hij wilde niet huilen maar hij kon zijn huilbui niet onderdrukken. 
In de ochtend zag ik een spotprent van Tom in de krant. Hij had blijkbaar ook de video gezien van de mannen die als lijken eindigden en maakte in één beeld een diep verhaal van, een verhaal met verschillende dimensies. 
Nicolette van Dam, de Nederlandse actrice en Unicef ambassadrice, probeerde ook in één beeld de voetbalwereld van Colombia aan te geven. Het is wel grappig misschien ook treffend. Maar niet alles wat mensen aan het lachen krijgt en doeltreffend is kan gewaardeerd worden. Ze moest knielen. Maar dat deed ze graag, blijkbaar wilde ze als ambassadrice af. 
19. jun, 2014

Spotprent en mijn paspoort...

Ik geloof inderdaad dat soms een beeld meer zegt dan duizenden woorden. En deze spotprent zegt meer dan vele commentaren van duizenden woorden. As van het kwaad Iran probeert samen met de grote satan Amerika het allesvernietigende gevaar van Isis tegen te houden. Zouden die twee grote rivalen met elkaar samenwerken om de allerextreemste islamitische organisatie van dit ogenblik een halt toe te roepen. In de politiek is alles mogelijk. Het was ook ondenkbaar dat iemand als de huidige premier van Irak, de sjiiet Nuri Al-Maliki, samen kon werken met de Syrische president Assad, de Arabisch nationalistische leider van de Baa'th partij, dezelfde partij van Saddam Hussein waar hij tegen vocht. 

Hoe de burgeroorlog in Irak zal aflopen weten zelfs de Amerikanen niet. De Amerikanen zouden beter dan god weten maar beide zijn nu sprakeloos. Voor hen beide is het te ingewikkeld aan het worden. De Amerikanen die alles er aan doen om Irak bij elkaar te houden maken weer een grote fout. Het is juist dat 'bij elkaar houden' van Irak het grote probleem vormt, de bron van alle ellende die in 1916 begon toe de Britse en Franse ministers van buitenlandse zaken hadden de grenzen van het midden oosten getekend, vastgelegd. Irak, als een kunstmatig land, kan nooit een eenheid vormen. Dat is vanaf het eerste moment gebeurd en blijft voortduren. De Koerden kwamen al vrijwel aan het begin in opstand maar legden zich neer bij en verdedigden de Iraakse grenzen, de Iraakse eenheid. Ik vind het ten onrechte, de Koerden hadden nooit moeten accepteren een deel van Irak te worden. Maar de Koerden waren te zwak voor grote machten. Ze blijven vechten voor een soort autonomie. Nu ze een soort de facto staat vormen zijn ze weer bedreigd door én het Iraakse regime van Al-Maliki én de extremistische Isis die de steun van Saudi Arabië en Qatar krijgen. De Isis bestaat voor het leeuwendeel uit Saddams getrouwen.
Ik was niet van plan om een opinie stuk te schrijven. Ik was van plan over mijn nieuwe paspoort te schrijven. Mijn nieuwe paspoort met mijn vage pasfoto. De foto is niet vaag maar in het paspoort is vervaagd. Je kunt mijn leeftijd niet raden. Omdat ik mijn paspoort voor de komende tien jaar mag gebruiken past mijn pasfoto zich aan. Ja, er zijn er zelfs twee variaties van gemaakt, een hele vage en een drie dimensionale. Deze heeft vele diepten, meer diepten dan dat ik werkelijk heb. Ik ben aan de ene kant blij met die extra fluctuerende lagen maar tegelijk vind ik het overdrijven. 
Wie zou die extra lagen hebben doorgegeven aan de paspoortmakers. Heeft iedereen die lagen? Wie heeft zo veel geloof in de mens? Een dimensie die net zo vaag en onvoorstelbaar is als de politiek van het midden oosten. Mijn pasfoto in mijn paspoort kan ik vergelijken met de spotprent waar de drie strijdende krachten het kwaad vormen en tegelijk bestrijden.
16. jun, 2014

De foto die als een mes moet fungeren

De foto's zijn gepubliceerd die als een mes dat aan twee kanten snijdt, moet snijden. Aan de ene kant moet het wervend werken en aan de andere kant demotiverend werken. Wervend voor jongens die soennitisch zijn en eventuele verwantschap voor het geloof voelen. En angstaanjagend voor de tegenstanders en dat zijn de sjiieten en anders gelovigen. Maar nu naar de foto, de beruchte foto die in diverse media is verschijnen. Afgezien van het feit dat het een afschuwelijke foto is, een weerzinwekkende en onmenselijke die geen enkele mens het recht geeft om mensen zo onmenselijk en zonder enkel proces te executeren ga ik trachten te beschrijven wat ik in de foto zie. 

De plaats is een woestijnachtig gebied, een verlaten gebied, een dorre aarde. Linksboven (vanuit de kijker gezien) zie je groene wilde struiken en misschien een rest van vervallen gebouw. Rechtsboven is zwart, waarschijnlijk na een brand die de struiken in as heeft gelegd bleven een paar rotsen die weigerden in afgebrand te worden en behouden hun lichte kleur.
De foto kan opgenomen zijn door een echte fotograaf. Aan de linkerzijde van de foto staan gewapende mannen. Ze richten hun geweren richting de mannen die op de grond liggen (alleen twee mannen zitten), de meeste op hun buik. Midden boven, in de verte, staat een man helemaal in zwart. Zijn wapen gericht op de tegenstanders.
Aan de linksvoor kant staat een man in het zwart, ook het hoofd geheel in het zwart gedekt. Hij heeft zijn mauwen tot even onder de ellebogen opgestroopt en houdt een pistool, losjes, in zijn rechterhand. Hij is ook de enige die zijn wapen niet richting de slachtoffers doet. Hij kan de leider zijn die de eerste schotten heeft gelost en kijkt hoe zijn mannen de rest van het werk doen. De foto is waarschijnlijk opgenomen tijdens de executies. De slachtoffers zijn geraakt maar nog niet dood. Helemaal rechts onderaan zie je een man zijn hoofd beschermen. En bijna helemaal aan het einde van de rij zie je de twee zittende mannen. De een kreeg waarschijnlijk zojuist een kogel in zijn schouder en nek en zijn linkerhand gaat naar de plek die geraakt is. En de andere jongeman die lijkt te zitten zit niet echt. Hij draagt een t-shirt, waarschijnlijk de voetbalt-shirt van Brazilië. Hij stond blijkbaar maar door de kracht van de kogels die hem hebben geraakt valt hij maar probeert zich staande te houden en komt terecht in die positie die meer lijkt op iemand die struikelt en gaat vallen. 
Alle slachtoffers dragen geen schoenen, niemand. De moordenaars dragen diverse kleding. De enige voet die duidelijk te zien is, is van een moordenaars die sandalen draagt. De meeste moordenaars hebben hun gezichten bedekt. Een jongeman achterin, zonder gezichtsbedekking, kijkt een beetje schaapachtig. Misschien wil hij niet schieten maar moet. Misschien denkt hij wat hij daar in godsnaam doet. Misschien kent hij een van de slachtoffers maar wil het verborgen houden zodat hij niet opvalt om zelf geen mikpunt te worden, daar blijven liggen en later als voedsel fungeren voor de woestijn dieren die na het vertrek van de moordenaars aan het werk zouden gaan.
De foto herinnert met aan een foto uit 1979. Het waren toen de Islamitische sjiieten die de Koerden ook zo massaal in de straten executeerden. 
En de ellende blijft maar doorgaan...
14. jun, 2014

De schuld ligt niet alleen bij Bush...

De opiniemakers geven de schuld van de oplaaiende burgeroorlogen in het midden-oosten aan George Bush jr. die in 2003 Irak op Saddam veroverde. Bush die inmiddels geniet van zijn heerlijke pensioen en onlangs de 90ste verjaardag van zijn vader vierde. De meeste opinie makers en columnisten die dat beweren wil ik niet helemaal ongelijk geven. Echter, ze moeten teruggaan naar eerder, twaalf jaar terug in de geschiedenis en de schuld aan zijn vader geven, zijn vader die verzuimde in 1991 Saddam van de troon te stoten. Hij wilde geen conflict met Rusland en dus spaarde hij Saddam en deze zegevierde zijn "overwinning". De opvolger van Bush, de goed uitziende, charmante Bill Clinton, zat ook met de erfenis van Bush sr. maar hij liet wat raketten op Irak afvuren omdat hij meer tijd nodig had voor andere dingen zoals een sigaartje met zijn mollige stagaire te "roken" en zich liet gebruiken als spotmateriaal door Saddam en zijn zonen. 

De fatale fout was dat Bush sr. in maart 1991 abrupt een einde maakte aan de oorlog tegen Saddam. Na die fatale fout volgde nog een fout van dezelfde kaliber, namelijk hij riep de Iraakse bevolkingen om Saddam ten val te brengen. Irakezen volkeren geloofden hem en namen het hef in eigen hand. Saddam bereide zich op te vluchten maar dezelfde Amerikaanse president hielp hem. En Saddam mocht zijn luchtmacht en destructieve wapens gebruiken tegen zijn eigen volk, het volk dat door Amerikaanse president werd geroepen in opstand te komen. Saddam deed dat graag. Hij plettende graag zijn volkeren. 
Zijn de columnisten de exodus van de Irakse volkeren van maart 1991, na bevrijding van Koeweit, vergeten? Zijn ze de honderdduizenden slachtoffers en miljoenen vluchtelingen vergeten? Alle Irakezen wilden Irak uitvluchten. Irakezen die hun dictator zat waren. Hun dictator die een Amerikaanse product was. Zijn de columnisten de achtjaar durende oorlog tegen Iran vergeten? De oorlog die de Amerikanen samen de de Saudiërs hebben bedacht en gefinancierd en daarmee een monster gecreëerd die zonder oorlog niet kon. Saddam groeide uit en wilde verder. Daarom bezette hij Koeweit. En dat was de fatale fout die hij deed en buiten de gratie van Amerika viel.
Na het bevrijden van Koeweit had Saddam tijd om terroristen op te leiden, op te voeden en te financieren. Hij koos voor een meedogenloze en goddeloze methoden om terreur te zaaien, namelijk ongelovigen die de islam haten in de naam van islam te laten opereren. Al-Kaida en andere zuster organisaties werden tot leven geroepen en de strijd begon. De invasie in Irak van 2003 had anders moeten lopen maar de Amerikanen, ja George W. Bush, had geen plan voor de wederopbouw van Irak. Hij handelde meer als wraak voor zijn vader die vernederd werd door Saddam en hij had geen goede strategie voor na de val van de Iraakse dictator. 
De huidige ISIS is een product van Saddam. Turkije, Syrië, Iran en Irak zijn nog lang niet af van die ellende. De gevolgen ervan zou af en toe ook Europa treffen, ben ik bang. 
Een ding moeten de columnisten zeker niet vergeten: Rusland!
Rusland was bevriend met Saddam. Mede door Rusland stopte Bush de oorlog tegen Saddam in 1991. De rol van Rusland is essentieel geweest in het huidige conflict in Syrië. Dat Assad aan de macht bleef en nu sterker word is mede te danken aan Rusland en ISIS. 
En de Koerden blijven een hulpmiddel, voor iedereen. Koerden helpen Amerikanen, Turken, Russen, Irakezen, soennieten en sjiieten. Je kunt ook zeggen dat iedereen misbruikt de Koerden of laten de Koerden zich misbruiken?

 

NieuwerOverzichtOuder