Er is geen hoop meer voor de huidige Irak. De hoop is vervlogen om de huidige Iraakse grenzen te handhaven. In werkelijkheid is Irak al in stukjes uitgevallen. Toch blijven de grote machten, vooral Amerika, Europa en de buren van Irak alles er aan doen om dat te voorkomen. Al twee jaar regeert in feite het oude regime van Saddam, onder de naam Islamitische Staat (IS) in de meeste gebieden waar de meerderheid door soennieten wordt bevolkt. Het gebied is groot en loopt van Mosoel in het noorden, langs het hele westelijke gebied dat grenst aan Syrië en Jordanië in het zuiden en het oostelijke gebied nadert tot aan Bagdad. Koerdistan is al vijfentwintig jaar in feite een staat, semi onafhankelijk. Het grondgebied van Koerdistan bestaat voor grootste deel uit bergen en vruchtbare valleien. Het Iraakse gedeelte dat door de Sjiietische meergeld wordt bevolkt begint bij Bagdad tot Basra in het zuiden. Sinds 2005 hebben de Sjiieten officiel de macht, de grootste macht in handen. De premier van Irak is een Sjiiet en de meeste belangrijke ministers behoren tot de Sjiitische partijen. Al een paar jaar is een scheuring getreden tussen de Sjiitische partijen onderling. Ze bestrijden elkaar onderling en kunnen Irak niet heel houden. Ze kunnen geen vuist maken tegen de Koerden en er zijn altijd al conflicten tussen Bagdad en de Koerden en tussen Bagdad en de Soennieten die nu in Mosoel regeren. Maar de Koerden zelf hebben verschillende partijen en er is geen enigheid tussen de drie grootste partijen. Ondanks het feit dat ze samen regeren bestrijden ze elkaar achter de coulissen, erg hard. In afgelopen decennia heerst niet alleen die duidelijke en onduidelijke verdeeldheid maar ook corruptie. Bijna Iedereen is corrupt. Ik zeg 'bijna' voor het geval dat er een eenzame iemand is die voor welke reden dan ook in een van de regerende organen of partijen zit die niet van corruptie houdt of doet. Maar in feite ook die kan niets doen of zeggen tegen de corrupten. Nu een van de Sjiitische leiders die de arme sjiieten achter zich heeft een revolutie aangewakkerd zien we hoe diep Irak verscheurd is. De chaos regeert. Het gevaar van IS die al twee jaar heel Koerdistan dreigt heeft de Koerden praktisch gedwongen de onderlinge verschillen niet te vergroten maar IS eerst bestrijden. De ene Koerdische partij vindt het niet erg als IS successen boekt in het gebied van de andere rivaal. Dat de Koerden en de Iraakse troepen samenwerken is soms noodzaak omdat de Amerikanen ze daartoe dwingen maar in feite willen ze elkaars bloed drinken. Dat is laatst duidelijk geworden. De Sjiitische milities willen, net als IS, Koerdische gebieden gaan veroveren en de macht van Koerden overnemen.
Waarom is dat zo? Het komt door de belangen van de buren. Turkije en Iran vechten hun religieuze geschillen via Irak, via Koerden, via Sjiieten en via Soennieten. Niemand kan de absolute macht krijgen. Dat geldt voor Koerdistan maar ook voor de rest van Irak.
In feite moeten de Sjiitische gebieden in 5 staatjes opgedeeld worden. De soenitische gebieden in drie staatjes en de Koerdische gebieden die nu onder Irak vallen ook in drie verschillende staten namelijk, Dohouk, Sulayani en Erbil. Wanneer dat gerealiseerd kan worden kunnen dan federale Sjiitische staten in het oosten en zuiden van Irak ontstaan. In soenitische gebieden kunnen ook federale staten ontstaan. En in Koerdistan hetzelfde: een land dat bestaat uit drie federale staten die perspectief heeft op nog meer Koerdische staten wanneer de Koerdische gebieden in het huidige Syrië, Turkije en Iran ooit in dezelfde situatie terecht komen, als het nu in Irak is.

De essay 'De vrouw als strijdtoneel' van Rianne Oosterom (zaterdag 30-4-2016 in Letter&Geest, dagblad Trouw) heb ik met interesse gelezen.
Een citaat: 'Vlak na de oorlog zag Ton Bernsen hoe zijn moeder een huishoudtrap tegen het huis van de slager aan de Utrechtse Herenweg zette en aan de wapperende vlag begon te sjorren. De slagersdochter, 'Rode Katrien', was een 'moffenmeid', een landverraadster. Besmeurd met kussen van een Duitse militair was ze vlag noch wimpel meer waard.
Een groep Binnenlandse Strijdkrachten (de volkspolitie van oud-verzetsstrijders) kwam de hoek om. Ze zagen moeder Bernsen op de trap staan en riepen: "Die moffenhoer moeten we hebben." Ze sleepten het meisje uit de koelcel waar ze zich in had verstopt. De slagersdochter werd aan alle kanten geduwd. Ze gilde en huilde, herinnert Bernsen zich. "Mijn moeder was de eerste die aan haar sieraden begon te rukken. Ze stak ze in haar zak en rukte vervolgens de bruine jurk van het lichaam van het meisje. Ze stond in haar roze onderjurk te rillen."
Met een tondeuse werd haar rode haar afgeschoren, terwijl de buurtbewoners joelden. Op een kar werd het meisje door de Utrechtse binnenstad gereden.' Einde citaat.
Dit gebeurde in Nederland, na de tweede-wereld-oorlog. Het tafereel was overgewaaid uit de praktijken van de middeleeuwen. Dit verhaal brengt me terug naar mijn land van herkomst dat vol is van zulke verhalen. Nu, op de dag van vandaag is daar de oorlog actief. De oorlog daar heet geen wereld oorlog maar voor diegene die in de oorlog zit maakt niet uit of het wereld oorlog is of niet. Het is zijn wereld die in oorlog staat. Daar zijn nog duizenden Yezidie vrouwen en meiden in de handen van een islamitische terreurorganisatie die hen als "buit" heeft gemaakt. Volgens de regels van ruim 1400 jaar geleden, die in de Koran voorkomen, worden die vrouwen nu als eigendommen behandeld, dus als slaven en slaven mag je verkrachten en verkopen. Die Yezidie vrouwen en meiden hebben niet geflirt met de terroristen, hebben niet mee gedanst en niet vrijwillig met de vijand meegegaan zoals de Nederlandse Moffenmeiden. De Yezidie vrouwen en meiden werden met geweld meegenomen. En diegene die zich op een of andere manier uit de handen van de terroristen konden bevrijden werden aanvankelijk door hun maatschappij afgestoten. Gelukkig konden bepaalde invloedrijke instantie ingrijpen waardoor de Yezidie maatschappij hun hersenen konden gebruiken. Ze zagen hun ontsnapte vrouwen, uit de handen van terroristen, niet meer als afvalligen maar als slachtoffers die geholpen moesten worden. Zo werden ze dan bespaard voor een nog grotere vernedering.
Wat drijft de mens om zo wraakzuchtig, haatdragend, primitief en destructief te handelen? Waar komt die blinde haat vandaan, vooral wanneer men in machtspositie komt?
De massamedia en het internet stelt de mens nu in een machtspositie. Men kan zich uiten, vreselijk te keer gaan zonder consequenties. Als ik verder denk, gebruikmakend van de affaire van Ebru Umar als voorbeeld, zie ik Ebru en Fidan Ekiz door de 'NederTurken' behandeld worden als Rode Katrien, de Nederlandse slagersdochter van de na de IIWO.

Als je vliegangst hebt hoop je, wanneer je toch moet vluchten, dat de vlucht vlekkeloos gaat. Je let op elk geluid, elke beweging. Maar als je 'hoop' niet uitkomt en tijdens het stijgen al iets gaat flitsen en de piloot terugkeert om te landen dan kan alleen maar de persoon met vliegangst het beschrijven. In ieder geval de handen gaan zweten, je bloeddruk gaat fluctueren en de stres stijgt. In die angst kan je alleen maar slechte dingen horen. Als de piloot zegt:'dames en heren mijn naam is Gijzelaar. Ik ben uw gezagvoerder op deze vlucht. Ik moet u melden, ook namens mijn collega Baksteen, de eerste officier, dat er zojuist een blikseminslag heeft plaats gevonden en we moeten helaas terug naar Schiphol. Het is niet ernstig maar voor de zekerheid gaan we een andere toestel pakken. Van dit betoog zou de persoon die vliegangst heeft alleen de woorden 'Gijzelaar' 'Baksteen' en 'blikseminslag' horen, dat denk ik tenminste. Gelukkig dit is niet met mijn vlucht gebeurde.
Dit gebeurde met het vliegtuig dat ik zou gaan nemen, als hij was doorgevlogen en geland. Maar de piloot keerde terug, nam een ander toestel en dat duurde tweeëneenhalf uur. Wat doe je dan ruim drie uur op een vlieghaven? Kijken naar de mensen is natuurlijk fascinerend. Naar de winkels kijken heb ik een grote hekel. Lezen gaat ook niet van harte. Je gaat dan elke paar minuten op de infobord kijken of er iets nieuws is. En de tijd wordt een rots, een taaie en vastgeroeste rots. Je kunt hem niet passeren, je kunt hem niet bestijgen en je kunt er niet van afglijden. Je krijgt dorst, je drinkt en je drinkt. Je moet naar de wc en weer naar de wc. Je kijkt noodgedwongen naar de achterste van mensen die passeren terwijl je probeert te blijven zitten om je niet verder te gaan stressen. En dan zie je dat elke mens niet alleen een unieke neus, een unieke mond en een uniek gezicht heeft maar ook een unieke kont. Sommigen hebben een platte, anderen smalle en weer anderen grote. De ene heeft een ronde, een wijde en de ene heeft er een als een uitgeperste citroenvrucht.
Je begint te denken over de politici, dictators en bekende denkers. Niet alleen over wat ze gedaan hebben maar over de rol van hun kont op hun gedrag. Zouden de konten van de bekende wereld leiders op elkaar lijken? Zouden alle konten van de dictators smal zijn net als hun penissen. In ieder geval zal de kont van de Oegandese dictator Idi Amin niet smal zijn, dat denk ik tenminste. Maar misschien heb ik geen gelijk.
Kan je eigenlijk de leiders als denkers zien of als doeners? Waarom zijn de vrouwelijke leiders anders dan de mannen? In ieder geval de vier leiders van de vier landen die de Koerden onderdrukken en hun land bezetten lijken niet op elkaar. Niet uiterlijk in ieder geval. De premier van Irak is kort en rond. De president van Syrië is lang en slank. De Turkse en Iraanse presidenten lijken klein beetje op elkaar wat de lengte betreft en wanneer de Iraanse mullah zijn baard scheert en zijn tulband afdoet zou hij vermomd gaan als Erdogan. Maar alle vier kunnen het bloed van de Koerden opdrinken. Dat is niet bijzonder want Koerdische leiders zelf drinken ook elkaars bloed en van de aanhangers van elkaar. Nu weet ik eindelijk waarom de Koerden altijd onderdrukt zullen blijven. Het komt omdat hun bloed lekker zoet is.
Toeval bestaat niet. Als de bliksem niet had ingeslagen, als ik geen vertraging had gehad was ik misschien niet tot deze conclusie gekomen.

Jaren zeventig van de vorige eeuw waren de jaren van de machtigste Iraakse man. Die man heette Saddam Hussein. Hij zorgde ervoor dat iedereen hem vreesde. Je mocht Allah en de profeet Mohammed, in het openbaar, beledigen maar niemand mocht enkel kritisch woord over hem zeggen. Men was niet alleen in het openbaar bang zijn naam niet te verheerlijken maar ook thuis. Want je wist niet welke familielid kon je verklikken. Zelfs als je niet klapte wanneer hij verscheen kon je een zware straf krijgen.
Een mop: Saddam ging een keertje, vermomd, naar een bioscoop. Elke film begon eerst met zijn optredens in het openbaar net als de huidige reclame filmpjes die voor de hoofdfilm gedraaid worden. Toen hij op het scherm verscheen klapte iedereen behalve Saddam zelf want hij vergat even dat hij vermomd was. De man naast hem tikte op de knie van de vermomde Saddam en zei: 'applaudisseren sukkel, anders neuken ze je moeder.' Einde mop.
Een keer zat ik in de tuin te lezen en ik hoorde de buurvrouw met mijn moeder praten. De buurvrouw was boos over haar kleinkinderen die meededen in de jeugd van Saddam. En opeens fluisterde ze: 'Saddam is de enige man met ballen in Irak.' Ik lachte spontaan maar haar opmerking was pijnlijk. Het was pure cynisme.
De wereldleiders, van Amerika tot Sovjetunie, tot China toe en wat er tussen ligt hadden enorm gezag voor Saddam en deden goede zaken mee. Voor die leiders was geen enkele belemmering dat Saddam de Koerden met alle middelen bestreed, zelfs met chemische wapens. Niemand had er moeite mee dat hij de Koerden probeerde uit te roeien want hij was een bevriende, sterke en charismatische "staatshoofd".
We weten allemaal wat er met Saddam gebeurde, toen hij over de rode lijn ging. Hij moest zich, in een gat in de aarde als een rat, verbergen. Al die macht die hij had was weg en zijn ballen waren ineens gecastreerd. Het gezicht van zijn beul en de galg waren het laatste wat hij kon zien vóór hij, als een stukje stront, in de riolen van de geschiedenis werd doorspoeld.
Is de mens onveranderlijk of herhaalt de geschiedenis zich, in een cirkel?
Nu schijnt een leider, een buurman van Saddam die dezelfde eigenschappen toont als die van de toen machtige Saddam. Hij is nu voortdurend in het nieuws. De wereldleiders, vooral de Europese leiders, tonen gezag en maken van hem een machtige man. Ze zijn min of meer bang voor hem. En hij, om in de termen van de oude Irakese buurvrouw te spreken, schijnt de huidige Turkse leider de enige Turk is die ballen heeft. Hij spreekt een duidelijke taal. Hij bestrijdt de Koerden in Turkije en daarbuiten. Hij schaft de vrijheid van meningsuiting uit en zet tientallen journalisten in de gevangenis. Hij ziet de integratie van Turken in Europa als assimilatie en verwerpt dat. Hij is een narcist en duldt geen enkele belediging. Nu heeft hij de Turken in Turkije de mond (min of meer) gesnoerd probeert hij de monden van Europeanen en Turken die in Europa wonen te snoeren. Hiermee zal hij ver gaan, veel bereiken. Ligt dat aan het feit dat hij de "enige is met ballen" of is het de angst van anderen die hem de status geeft van de enige Turk met ballen? In ieder geval de man die nu overal de scepter zwaait gebruikt zijn ballen optimaal. Zal dat ooit leiden tot zijn castratie?

Het leven is verrukkelijk. God schiep de mens om hem te laten plezieren, zonder hindernissen of problemen, althans dat is de bedoeling van de almachtige. Adam en Eva zijn naar de aarde verstuurd om ervaringen op te doen en avonturen te beleven. Het is dus voor hun best geweest. Dat zij verder met hun kinderen zo gegaan zoals we weten is maar het vervolg. Misschien waren ze verbaasd of vonden het normaal dat hun kinderen het leuk vonden elkaar te vermoorden. Dat alles heeft niets met God en de verbanning te maken. Het heeft te maken met het plezier dat men wilde ontdekken. Zou Adem en Eva hun eerste gemeenschap in het paradijs hebben gehad? Dat denk ik niet. Het paradijs is er niet om gemeenschap te hebben. Dat anderen anders over denken is prima. In het paradijs verveelt men zich rot en God gunde Adem en Eva dat saaie leven niet.
Eenmaal op aarde begon het echte leven voor Adam en Eva. Ze wisten niet dat een heerlijke vrijpartij tot zwangerschap ging leiden met alle consequenties van dien. Ze wisten ook niet dat de appel die zij in het paradijs hadden gegeten eruit moest en stinkt. Sindsdien leeft de mens en toevallig ook het gedierte (dat er al bestond) in harmonie, in vrede. Wie het gedierte en de planten had geschapen en op aarde geplaatst wisten Adem en Eva niet zeker maar ze gingen er vanuit dat het werk van God was. Zij waren op dat moment even teleurgesteld, een beetje boos op God omdat ze zich afgewezen hadden gevoeld. Maar toen ze zich tussen al die dieren bevonden dachten ze dat het een beproeving is die ze moesten doorstaan en moesten ombuigen tot triomf. Het avontuur begon. Ze kregen plezier in elke dier die ze konden doden en opeten. Ze dachten namelijk dat ze met hun daden God een plezier deden en God zal trots zijn en hen weer naar het paradijs halen. Die gedachte gaat al miljoenen jaren bij de miljarden mensen die de aarde bijna overbevolkt laten raken.
Nee, het leven is geen gedoetje zoals wijlen de Nederlandse denker des vaderlands had beweerd. Het leven is geen strijd. Het leven is een avontuur, een leuk en positief avontuur, en je moet er plezier aan beleven en ervan genieten. En dat doet de mens. De mens heeft plezier in alles, in liefde, in haat, in jaloezie, in doden en genezen, in vluchten, in moorden en zelfmoorden, in eten en poepen. De mens is geschapen om, eeuwig, met veel plezier in zijn eigen poep en bloed rondjes te blijven draaien.
En de beproeving gaat nog steeds door.