Beste Tahir*,
Deze foto is opgenomen op de dag van je begrafenis. Terwijl het hart van duizenden Koerden en vredelievende mensen van andere nationaliteiten huilde schudde in Brussel de Europese president de hand van de Turkse premier. Ze lachten en keken elkaar bijna verliefd aan. Het is net niet tot een tongzoenen gekomen. De Turkse premier was dolgelukkig omdat hij meer bereikte dan hij aanvankelijk er voor kwam. Waarschijnlijk was de Europese president ook gelukkig. Niet omdat hij meer consessies en veel water bij de wijn moest doen maar omdat hij zou gedacht hebben dat hij te maken heeft met een man die zijn woord zou nakomen en de afspraken die heeft veel geld kosten zullen nakomen, door de Turken. Maar misschien speelde hij dat hij gelukkig was om zijn onmacht en zijn verlies te verdoezelen. Hij en alle andere Europese leiders met bogen weer voor het gezand van de Turkse sultan. Europa moet nu meer aan Turkije geven dan de drie miljard die eerder onze socialist Timmermans had voorgekookt. De Europese leiders hebben beloofd de kas bij te vullen, voor de komende jaren.
Ja, zo gaan de dingen. Zo is politiek.
Beste Tahir, jij hoeft in ieder geval niet meer je kwaad te maken. Je bent een goed mens met een grote overtuiging- en rechtvaardigheidsvermogen. Jammer dat je niets meer kunt doen. Je bent monddood gemaakt. Ze hebben een kogel door je hoofd geschoten om je te laten zwijgen. Maar de kogels kunnen jouw gedachten niet doodmaken, niemand kan dat. Ook de man die de Europese leiders om zijn vingers windt kan het niet.
Je hebt er alles aan gedaan om mensen die onrecht gedaan werd te verdedigen maar het was een gevecht tegen de bierkaai, een gevecht die je met je dood moest bekopen. En ja wel weer in een valse toneelstuk dat de Turkse autoriteiten hebben gepland, geschreven en geregisseerd.
Op het nieuws hier hebben ze eerst het akkoord met Turkije uitgebreid verslagen, eigenlijk gevierd. Ik zag hoe al die Europese presidenten de kleine dikke Turk hebben omhelsd, handen geschut en hand in hand gewandeld in de het hof van Europa. Het nieuws vertelde dat de Sultan zelf vond het niet belangrijk genoeg naar Brussel te komen om de Europese leiders te ontmoeten voor een onbenullige zaak als vluchtelingenstroom, een stroom die hem maar drie miljard euro oplevert. Nee, hij wilde zich niet begeven tussen de Europese leiders, zelfs niet voor een eventuele intreding tot Europa. De sultan vond dat alle Europese leiders met zijn marionet moesten onderhandelen want hij ziet ze allemaal als minderen of gelijk aan zijn gehoorzame premier. Na dat belangrijke nieuws hebben ze een item aan jou besteed dat de lengte van een minuut niet haalde. Ik heb beelden gezien van duizenden mensen, huilende mensen en mensen met opgestoken handen in de lucht met het V teken van overwinning.
Ik werd bevangen door machteloosheid en verdriet. Ik moest denken aan een oud Koerdisch gezegde dat luidt: 'Het recht ligt bedolven onder het onrecht.'

* Tahir Elci was een Koerdische advocaat en mensenrechtenactivist die op zaterdag 28-11-2015 op 49 jarige leeftijd op straat vermoord werd, waarschijnlijk door de Turkse (geheime) agenten omdat hij de Koerdische zaak verdedigde.

Ik kijk naar buiten. De zon schijnt. De takken en bladeren van de bomen zijn lui en bewegen nauwelijks. Ik open de krant. Een foto van een geknielde man met het hoofd omlaag. Het hele hoofd ligt in een zak. Naast de man staat een andere man. Die heeft een zwaard in de hand. Het zwaard is in de lucht en zal straks het hoofd van de geknielde man van zijn lichaam scheiden. Het commentaar bij de foto vertelt dat Saudie-Arabië 50 verdachten van terreurdaden, na het middaggebed, zal onthoofden. Ik kijk weer door het raam naar buiten. Het regent. De bladeren zijn in de stress. Ik blijf naar buiten staren. Het waait harder. De zon en en wolken wisselen de wacht. Ik lees weer de krant: 'Turkse president Erdogan wil de hoofdredacteur van de Turkse krant Cumhuriyet levenslang de gevangenis in sturen. De krant publiceerde videomateriaal dat laat zien dat leden van de MIT, de Turkse inlichtingendiensten, wapens versturen naar rebellengebieden in Syrië.' Die wapens zouden zijn gekomen in handen van IS. Hoofdredacteur Can Dundar, samen met een andere collega journalist, moet nu terecht staan voor 'misdaden tegen de overheid' en 'het lekken van informatie die de staatsveiligheid in gevaar kan brengen'.
Ik ken verdere details niet. Ik lees ook geen Turks om me in de Turkse media te verdiepen maar ik volg het nieuws van Turkije dat steeds intenser wordt. Ik vraag me dan af wie nu eigenlijk misdaden pleegt jegens Turkije en de Turkse volkeren? Is dit de journalist die de president op de hoogte wil houden van de steun van zijn inlichtingendiensten aan de meest extremiste terroristische organisatie ooit of is het de president zelf die de journalist moest prijzen in plaats dat hij de publicatie als misdaad tegen zijn overheid ziet? Volgens de logica van democratie zou de president de journalist in alle gevallen met rust moet laten. En als Turkse regering in een echte democratie gelooft en dat toepast zou dan de journalist (hij is niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn) niet terecht moet staan voor zijn werk. Of wil de president hiermee de andere journalisten waarschuwen en bang maken zodat ze niet moeten durven de misdaden van de Turkse president en zijn regering aan de man brengen? En wat dan als journalisten gaan publiceren dat de president bewust een oorlog met de Koerden ontketent. Dat hij bewust opdracht heeft gegeven om een Russisch vliegtuig neer te halen en de lijst is erg lang die uiteindelijk tot het verval van Turkije zal leiden.
Toch moeten de hoofdredacteur van Cumhuriyet en zijn collega blij zijn dat ze in Turkije worden berecht en dat Erdogan hen niet aan zijn vriend, de koning van Saudie-Arabië, gaat leveren om daar berecht te worden. In dat geval hadden we de twee Turkse journalisten, in hun eigen krant, geknield gezien met zakken over hun hoofden waar twee gemaskerde beulen ernaast stonden met de zwaarden in de lucht. Zou zouden dan, volgens Turkije en Saudie-Arabië, sterven als terroristen. 

* Na het plaatsen van deze lees ik dat de voorzitter van orde van advocaten en mensenrechtenadvocaat Tahir Elci in Diyarbakir op straat vermoord is. Hij verdedigde de Koerdische zaak.

Turkije laat haar vrienden niet in de steek, ook als dat ten koste van haar officiële bondgenoten gaat. Turkije weet wat manoeuvres zijn en wat manoeuvreren betekent. Turkije gokt en dat heeft, tot nu toe, in haar voordeel gewerkt. Maar hoe ver kan Turkije nog gaan? Ze haalt een Russische gevechtsvliegtuig neer en beweert dat het gedaan heeft omdat het gevechtsvliegtuig haar territoriale luchtruim heeft geschonden. De Turkse piloot die het Russische toestel neergehaald heeft zou de Russische piloten gewaarschuwd hebben dat zij boven Turkije vliegen. Turkse media heeft ook beelden vrijgemaakt van het neerhalen van het Russische toestel. In een van de korte video's die ik kan zien waar het toestel brandend neerdaalt hoor ik de kreten van 'Allah u Akbar' en hoor een Arabisch sprekende stem die blij is dat het toestel op de berg Turkmeen in Syrië valt. Na het neerhalen van het toestel wilden de Turkse helikopters de twee Russische piloten die met hun schietstoelen sprongen oppikken. Je vraagt je af waarom nu? Waarom besluit Turkije nu een Russische toestel neer te halen terwijl haar NAVO bondgenoot Frankrijk openlijk met de Russen samenwerken in het bestrijden van ISIS. Waarom doet Turkije dat nu, terwijl de hele aandacht is gevestigd op Brussel, de hoofdstad van Europa? Het Europa dat Turkije een deel van wil gaan maken? Waarom doet Turkije dat op het moment dat ISIS terrein in Koerdistan verliest? Wil Turkije de Russen een lesje leren omdat Poetin onlangs een bezoek aan de hoogste geestelijke leider van Iran Khamenai heeft gebracht waar die Iraanse geestelijke Amerika, de belangrijkste bondgenoot van Turkije, beschuldigt van het creëren van en steunen aan ISIS? In ieder geval de Turkse actie om een Russische gevechtsvliegtuig neer te halen kan alleen in het voordeel van ISIS uitpakken. En het zou me niet verbazen dat de Turken zelfs een Amerikaanse toestel boven Syrië proberen neer te halen wanneer die ten gunste van Koerden ISIS bombarderen.
Ja, het klinkt misschien niet logisch, althans niet geloofwaardig. Turkije beweert ISIS te bestrijden terwijl ze alles doet om de Koerden, de enige echte strijders die ISIS met het en ziel bestrijden. Het bizarre is dat Turkije steun van NAVO landen krijgt onder het mom van ISIS bestrijden terwijl zelfs de dommeriken van deze wereld weten dat Turkije graag een ISIS staat aan haar grenzen wil hebben die de Koerden in bedwang houden en hun land bezetten. Dan zou die ISIS staat een echte vriend en bondgenoot van Turkije zijn. Maar dan krijgt Turkije er spijt van. Dan is het te laat.
Dat politiek niet te begrijpen is is duidelijk. Dat Amerika Jihadisten in de jaren tachtig gesteund heeft is duidelijk. De oud Amerikaanse president Ronald Reagan heeft geposeerd op foto's in 1983 toen hij vele leiders van de (Afghaanse) Jihadisten ontmoete en hen steun beloof. Het was toen om de Russen uit Afghanistan te verjagen. Zou Turkije dan de actie van vandaag hebben gedaan in opdracht van Amerika?
Alles kan, ik heb gisteren al gezegd dat de werkelijkheid heeft fantasie ingehaald.

De ochtend laat zich niet hinderen door de nacht. De ochtend weet dat de middag zich ook niet aan hem storen. Elke deel van de dag en de nacht gaat klakkeloos over, geroutineerd. Het is de mist of de wolken die de zon op bepaalde tijden hinderen te verschijnen. Niet in de nacht, nooit. En mijn ochtend, mijn maandagochtend, is van alles een beetje, van alle markten thuis. De details hoef je niet te weten. De wind die last heeft van de kou kan zich nauwelijks bewegen. Mijn adem lijkt op rook uit een schoorsteen en baant zich een weg in de lucht. De wind haalt zijn schouders op maar vergeet niet in mijn neus en oren te bijten, me terroriseren. De autoramen zijn bedekt met een dunne harde ijslaag. Krabben gaat moeilijk. Op de brug staat de zon brutaal en richt haar koplamp in mijn ogen. Ik zie niets en stop even met rijden tot ik me beter voorbereid en een bescherming vind tegen de felle koplampen van de hyperactieve zon. De afstand waarin ik in de ogen van de zon moet kijken is maar een paar honderd meters maar het lijkt oneindig en gevaarlijk. Daarna kijk ik de zon graag met de nek aan. De weg is rustig, althans aan mijn kant. Ik kan hard rijden en Amsterdam verlaten. Maar diegenen die naar Amsterdam komen staan in lange lange rijen die file heet.
Brussel, de lege Brussel, rijdt met me mee. De lege straten, lege markten, lege scholen en de metro's die zich onder de grond stil houden rijden met me mee tussen Amsterdam en Den Haag. Bij Schiphol zet ik Brussel uit mijn auto met de opdracht 'ga de terroristen vangen en als je ze vangt probeer hen aan het praat te krijgen. Niet martelen maar gebruik iets waar ze informaties geven om de mensen te behoeden voor rampen'. Fantasie gaat verder dan werkelijkheid soms is het andersom. En vandaag is een van die dagen die werkelijkheid verder gaat dan fantasie. Anders wie had het voor mogelijk gehouden dat de hoofdstad van Europa zich ooit zou laten gijzelen door een stelletjes goddeloze en gewetenloze terroristen. Nee, niemand kan begrijpen dat inlichtingendiensten van één èn dezelfde stad elkaar in de weg staan en geen informatie elkaar gunnen.
In Londen doen ze het anders. De Britse politieagenten infiltreren graag. Nee, niet bij terroristen maar bij actievoerende vrouwen. Ze ontknopen seks- en liefdesrelaties, stichten gezinnen om de dames van hun activiteiten te ontmantelen. Zou de Brusselse, Parijse en Amsterdamse agenten in de cellen van Jihadisten infiltreren? Dat lijkt me iets alleen voor de fantasie. Dat de werkelijkheid soms verder gaat dan fantasie laat ik maar voor lief.

Geachte Thomas Wolters,
Door uw toedoen kan ik me niet meer concentreren op belangrijke zaken die nu de wereld bezighouden. Ik kan geen scherpe analyses maken van de situaties c.q. de terreurdaden die de wereld dreigen en de weg effenen richting een totale vernietiging. Misschien doet u dat onbewust en geroutineerd maar misschien ook bewust. In de tweede geval kan ik geen andere oordeel geven over uw daden dan dat u met terreur bezig bent. Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die blootgesteld word aan uw terreur. Ja, je kunt misschien later zeggen:'kom op, het was een fout in ons systeem, in onze administratie.' maar na de zoveelste herhaling, excuus aanbieding en weer onterecht bedragen van mijn rekening afboeken kan ik niet meer als een foutieve informatie in uw systeem zien maar als een doelbewuste aanslag op mijn gemoedstoestand. Uw helpt hiermee de terreurorganisaties als ISIS en daarmee gaat u in dezelfde kant staan als terroristen. Ja, zo erg vind ik uw brieven. Het gaat om pietluttige bedragen die u elke maand ten onrechte afboekt maar toch ze hinderen me van andere belangrijke zaken omdat ze, psychologisch gezien, grote effecten om me hebben.
Ik zal u een paar voorbeelden noemen. Al een paar keer probeer ik te schrijven over de dingen die anderen niet zien of willen zien. Ik wil ze waarschuwen voor grotere rampen maar uw achtervolging hindert me. Ik wilde schrijven over een foto waarop de Amerikaanse president Obama samen met een jonge aantrekkelijke Turkse vrouw staat. De foto die is opgenomen in Antalya, de Turkse stad waar de G20 werd gehouden. Voor een gewone mens lijkt de foto leuk en onschuldig want ze kijken lief en lachend naar elkaar en maken dezelfde handgebaren. Maar voor mensen die iets van symbolen weten is de foto een klap in het gezicht van de slachtoffers van het Turkse fascisme. Want op de foto maken Obama en de Turkse vrouw een symbolische handgebaar. Het is het gebaar dat een wolf afbeeld, het symbool van de beruchte Turkse grijze wolf. Ik wilde schrijven en me afvragen of Obama wist wat dat gebaar betekende? Als hij het niet wist dat het het Turkse fascistische symbool is dan had hij toch de vrouw niet moest nadoen. Maar misschien dacht hij dat het een seks symbool is en dat die Turkse vrouw hem daarmee in bed wilde krijgen en dat hij opdat moment aangestuurd werd door zijn hormonen en er iets in het gebied van zijn kruis stijf werd. Dat weten we niet. Maar daarmee heeft hij veel kwaad gesticht. Ik las een commentaar dat wanneer hij na één dag verblijf in Turkije het beruchte symbool nadeed wat zou hij doen als hij langer daar zou blijven? Hij zou misschien contacten leggen, via Erdogan of via die vrouw, om een lid van ISIS te gaan worden, althans ISIS op de Turkse manier bestrijden: 'Koerden in plaats van ISIS bombarderen.'
Met uw psychologische druk mijnheer Wolters, hindert u mij van mijn werk om de mensheid te waarschuwen voor grote gevaren. Misschien probeert u me te terroriseren omdat u denkt dat ik zelf een Turk ben. Maar bij deze wil ik u dat verkeerde idee uit uw hoofd praten. Als u toch bezig bent andere brave burgers te terroriseren gaat u maar onze donkere medemensen lastigvallen, tenminste als u graag met uw kinderen zonder het klagen over de zwarte piet uw Sinterklaasfeest wilt vieren.
Je moet wel eerst checken of je de juiste personen benadert en of ze hun abonnement bij Tele2 hebben afgezegd.