Gaat in elk mens een (klein) percentage van racisme schuil? Is racisme een giftige en besmettelijke ziekte of heeft het ook gezonde kanten? Zou de mate van racisme te maken hebben met de mate van narcisme en het denkniveau in elk individu? Zou narcisme en racisme synoniem zijn: hoe meer narcisme hoe meer racisme? Heeft dat ook te maken met het intellect en in welke zin?
Ik weet het niet. Dat ik nu durf er over te schrijven huiver ik van binnen want alles wat je zegt kan verkeerd geïnterpreteerd worden. Het is de tijd van het individualisme dat stevig ingepakt met de oppervlakkigheid van de massamedia, vooral de anonieme karakter van de massamedia waar men zich bagger kan veroorloven en het hoofd gebruiken als de anus.
Laat ik maar toch het incident van DWDD gebruiken van maandag 18 mei dat het weer gebaseerd was op de uitzending van woensdag 13 mei. De uitzending van woensdag had ik niet gezien. Ik begreep dat Sylvana Simons tafeldame was. Martin Simek vertelde, als gast, over de bootvluchtelingen, zijn indrukken en zijn betrokkenheid met die vluchtelingen. En hij zei dat hij die 'zwartjes' omhelsde. Sylvana greep in en wilde weten waarom hij het woord zwartjes gebruikte.
Ik wil niemand gelijk geven en zeker niemand de schuld. Ik weet dat de problemen ontstaan wanneer we niet met elkaar praten maar langs elkaar of over elkaar. Ik wil even terug naar het moment waarop Martin het verhaal vertelde en het woord zwartjes gebruikte. Was Sylvana echt naar het verhaal aan het luisteren of was ze even met haar gedacht elders. Zou ze even afgeleid zijn? Dat kan iedereen overkomen. Ik ben kampioen in afdwalen. Werd Sylvana wakker toen ze het woord zwartjes hoorde en er een rood lampje bij haar ging branden? Als ze geboeid luisterde (dat is puur speculatief wat ik zeg en dus misschien niet waar kan zijn) kon ze misschien even wachten tot Martin zijn verhaal afmaakte en daarna haar vraag kon stellen. Was het verhaal van die bootvluchtelingen niet belangrijk genoeg om midden in het verhaal in te hakken? Dat kan maar dan beoordeel je Martin op een kleine fractie, op één woord dat uitgerukt is in een context dat het woord helemaal niet negatief, misschien zelfs positief bedoelt. Als gevolg daarvan werd het verhaal van de bootvluchtelingen niet vertelt en de discussie kreeg totaal een andere wending waardoor Martin besefte dat hij zich niet begrijpen voelt maar toch zich belachelijk heeft gemaakt omdat hij in een discussie terecht kwam die niet juist gestart was.
Stel je voor dat Martin niet een witte Check was maar een bekende zwarte man, een soort Obama. Zou Sylvana op dezelfde manier ingegrepen hebben? Zou ze niet afgewacht hebben? Dat weten we niet want dat is niet gebeurt en dat hangt ook weer af of Sylvana vóór ze het woord zwartjes had gehoord al dan niet met haar gedachten verdwaald was. Zou Sylvana ingegrepen wanneer de situatie niet in de studio van DWDD maar elders plaats vond, in een vijandelijke omgeving. Bijvoorbeeld dat ze samen Martin ergens in Libië waren Martin probeerde de bootvluchtelingen van de piraten/smokkelaars te kopen en aan Sylvana te geven om ze naar Nederland te brengen? Want Sylvana en Martin zitten aan dezelfde kant, met de neuzen in de zelfde richting of vergis ik me?
Vaak bepaald de plaats en tijd hoe we handelen. Ik herinner me dat ik in juni 1980 mijn huis in Bagdad aan het bouwen was. Ik had arbeiders nodig en ging naar een tussenpersoon die me kon helpen. Ik had mijn zoontje bij me. In een kamer vol Arabische mannen vertelde iemand dat hij met verlof was. Hij was een militair die in Koerdistan gestationeerd was. En hij was van mening dat de Koerden maar beter met een kernbom afgemaakt moesten worden. Ik kon op dat moment zeggen: 'wat bedoelt u meneer, want ik ben zelf een Koerd.' Maar als ik die vraag had gesteld zou ik misschien nooit meer een vraag kon stellen. Ik heb mijn mond gehouden, pakte de hand van mijn zoon en ging weg. Was ik niet opgekomen voor Koerden? Was ik laf? Of heb ik mijn zoon en me zelf van de dood gered om later over de rechten en de ellende van Koerden te schrijven, vertellen en filmen.
Ik geloof niet (dat beweert Sylvana ook) dat Martin uit racisme het woord zwartjes heeft gebruikt. Dat wil niet zeggen dat Martin én Sylvana, zoals elk individu op de aardbol, geen percentage racisme of narcisme in zich dragen. En ik ben er vrij zeker van dat na het ingrijp van Sylvana Martin, wat betreft zijn visie en liefde over en voor de gekleurde mensen, niet beter is geworden. Als Martin het woord zwartje bewust en met racistische bedoelingen heeft uitgesproken dan heeft de ingrijp van Sylvana de racistische motieven bij hem alleen maar sterker gemaakt omdat hij publiekelijk op zijn nummer gezet werd. Daarbij komt dat DWDD op 18 mei bijna allen Sylvana de gelegenheid gaf om verder over de zaak te praten. Martin kreeg die gelegenheid niet. De presentator en de tafeldame waren zeer meegaand met de ingrijp van Sylvana. Ik weet niet of dat zo verstandig was. Want Martin en Sylvana horen tot bij de familie van DWDD en kiezen voor de een familielid, ook als het goed bedoelt is, zou jaloezie etc wekken en scheuring in de familie brengen. DWDD die Martin goed kent, als familielid, moet geweten hebben dat hij uit liefde voor die vluchtelingen het verhaal vertelde en onhandig het woord zwartjes gebruikt had. Martin zou misschien door de ingrijp van Sylvana en later van DWDD anders over dat onderwerp gaan denken en handelen, waarschijnlijk niet in positieve zin. In alle gevallen de timing van de vraag van Sylvan was geen goede timing. Het had een minuut later ook gekund. Dan was, misschien, de schade kleiner, misschien helemaal geen schade. En de scheuring in familie DWDD was ook niet gekomen.
Dat bepaalde instanties schrijven dat Sylvana Simons pakt racisme keihard aan is alleen meer olie op het vuur gooien. Ze heeft Martin keihard aangepakt en Martin vertegenwoordigd geen racisme, echt niet.

De stad Ramadi is gevallen, in de handen van ISIS. De strijd duurde niet lang. Laat ik zeggen het verzet van de regeringstroepen duurde niet lang. Na de dood van 500 mensen van beide kanten en een paar zware zelfmoordaanslagen vluchten de regeringstroepen de stad uit om de de weg vrij te maken voor ISIS strijders om de stads te besturen, op hun barbaarse wijze.
Ik zag een video-opname van een Iraakse militair die via zijn mobiel filmde en commentaar gaf. In zijn amateurs opnames zie je honderden mensen, vooral mannen rustig vertrekken. Ze worden nageroepen om niet te vluchten maar de stad te verdedigen. Niemand hoorde, niemand reageerde en ze liepen verder met het hoofd omlaag. Een stem van een collega van de militair die aan het filmen was zegt duidelijk dat het de politiepersoneel is dat aan het vluchten is en zegt dat ze hen moeten verbieden de stad te vluchten.
De Iraakse regering wil nu de stad op de ISIS heroveren met de steun van Iran en de Sjiitische milities die loyaal aan Iran zijn. De bewoners van Ramadi zitten in alle gevallen met gebakken peren. Ze zijn de verliezers. Het overweldigende meerendeel van de bewoners is soenniet. En de troepen die de stad verdedigden en de politie waren ook voor het meerendeel soenniet. De ISIS is ook soenniet, extreem soenniet.
Waarom viel Ramadi in de handen van ISIS en waarom viel de Koerdische stad Kobani niet in de handen van ISIS? Het lag niet aan de hoeveelheden van militairen en wapens. De militairen die Ramadi verdedigden hadden de beste (zware) wapens tot hun beschikking. De stad was niet helemaal omsingeld door de vijand. ISIS vocht in Ramadi niet harder dan in Kobani, ze vechten altijd alsof hun leven er van af hangt, zelfs in de letterlijke zin van het woord.
Maar waarom kon Kobani door ISIS niet ingenomen worden en Ramadi wel. Ik wil niet suggereren dat Koerden betere vechters zijn dan Arabieren. Want het grootste deel van ISIS strijders bestaat ook uit Arabieren. Het verschil tussen Ramadi en Kobani is een kwestie van eer. De Koerden zaten bijna hermetisch afgesloten tussen vijanden die willen dat Koerden voor goed van de aardbodem verdwijnen. De Koerden beseften dat en gingen ervan uit dat ze in alle gevallen zullen doodgaan. En ze hebben gekozen voor een dood met een opgeheven hoofd, althans ze wilden de naam van lafaards niet dragen. Die wilskracht en dat geloof hebben de mensen van Kobani lieten winnen. Natuurlijk hebben de Amerikanen van uit de lucht hen geholpen. De Amerikanen en nog vele Europese en Arabische landen hielpen Ramdai tegen ISIS maar Ramadi viel en Kobani vierde de overwinning. Kobani wilde niet uitgelachen worden of zielig bevonden worden door Turken. Ja, terwijl de hele wereld schreeuwde dat de Turkse tanks de opmars van ISIS moest stoppen hebben de Turken juist de ruimte vanuit hun grens aan ISIS gegeven om overwinning op de Koerden te halen. Dus militair-strategisch zat Kobani slechter dan Ramadi.
Ik wil niet suggereren dat Koerden overal hetzelfde vechtmentaliteit hebben als de bewoners van Kobani. Er is in het verleden duidelijk geworden dat Koerden massaal kunnen vluchten, zelfs zonder zich te verdedigen. Denk aan 1991, de Koerdische Exodus. Miljoenen Koerden lieten hun huizen en steden en vluchten omdat ze bang waren voor de terreur van Saddam en het gebruik van chemische wapens.
Wat in Kobani gebeurde is een unieke historische gebeurtenis die bewijst dat de wanhoop tot eenheid en verharding leidt en als deze twee met ijzeren wilskracht en vechtkracht uitgevoerd wordt dan kan leiden tot de overwinning.
En deze ontbrak in Ramadi en alle wereld steden en landen die gevallen zijn.

Ik kreeg een uitnodiging, van een FB vriendin, voor deelname aan een demonstratie. De FB-vriendin komt oorspronkelijk uit Rojhalat, oost Koerdistan. De demonstratie is georganiseerd naar aanleiding van de dood van de jonge Koerdische vrouw Farinaz Khosrawani die tijdens haar vlucht voor verkrachting van het hotelgebouw, waar ze werkte, doodviel en daarmee een volksrevolutie ontketende (Ik schreef eerder een column over Farinaz dat ze de weg opende voor de strijd voor de onafhankelijkheid van oost Koerdistan).
Toen ik de uitnodiging op zaterdagavond las, kreeg ik een ambivalent gevoel. Aan de ene kant vind ik het zeer terecht dat de zaak van Farinaz en de Koerdische opstand in oost Koerdistan aandacht krijgt. En ik vind dat elk mens die van vrijheid houdt voor de Koerden op moet komen, vooral elke Koerden moet dat zeker doen. De Koerden moeten alle middelen gebruiken om de onafhankelijkheid te bereiken. Aan de andere kant weet ik dat ik geen deel neem aan welke demonstratie dan ook. Ik doe dat niet omdat ik in 1988 dat besloten had. Inmiddels weet bijna de hele wereld dat op 16 maart 1988 de Iraakse vliegtuigen hebben de Koerdische stad Halabdje met chemische bommen bestookt. In een paar minuten vielen 12 duizend slachtoffers waarvan bijna vijfduizend doden. Bijna alle dieren van de stad werden ook gedood door de gif.
De Koerden hebben toen een grote demonstratie georganiseerd. De demonstratie ging richting de Iraakse ambassade. De verzameling en startpunt was op het Maliveld in den haag. Al daar vóór men kon starten met de demonstratie waren verschillen tussen de verschillende deelnemende Koerdische partijen. Elke partij wilde haar eigen partijvlag dragen (geen enkele partij had de vlag van Koerdistan) en het waren vele partijen. Ik merkte dat de rivaliteit zo diep was dat ik twijfelde of men werkelijk voor die Koerdische slachtoffers was gekomen. Het was meer partijenpropaganda dan een demonstratie tegen de Iraakse regering. Het is bitter om dit te concentreren. Het is misschien ook niet de tijd om hier en nu over die verschillen te hebben. Ik had het niet over wilde hebben als ik er niet van overtuigd was dat juist die verschillen, de oneindigheid van Koerden, de Koerdische zaak nekt en in de weg van de onafhankelijkheid van (delen) Koerdistan staat.
En dat heb ik, tot mijn grote frustraties en die van voorstanders van de Koerdische onafhankelijkheid, onlangs weer gemerkt. Terwijl het gevaar zeer naderbij was dat ISIS Koerdistan zou bezetten waren de Koerdische media meer bezig voor hun partijpropaganda dan met de genocide die de Koerdische Yezidies meemaakten. En nu, helaas, zijn er Koerdische partijen en personen die liever onderdrukt willen blijven dan wanneer Koerdistan door een rivaliserende partij onafhankelijk zou worden.
Mijn hart wilde dat ik vandaag tussen de demonstranten was maar mijn verstand hield me tegen. Ik wilde gewoon niet zien dat de rivaliteit en vijandelijkheden tussen de Koerden nog steeds groot zijn.
Ik hoop dat ik ongelijk heb.

Nee, ik wil geen video's zien waarin gemarteld wordt. Nee, ik wil ook niet meer over het geweld van ISIS en andere terroristische gewelddadige organisaties schrijven. Ik walg van elk soort geweld vanuit een machtsposities. Mensen die anderen martelen zijn laf, laf tot op het bot. Het zijn psychopaten die door lafheid en frustratie beheerst zijn en dat proberen via een machtspositie anderen pijn te doen. Het zijn mensen zonder moraal, zonder geweten en zonder geloof behalve het geloof in geweld, geloof in haat en vernietiging. Het zijn mensen haters, goddeloze mensen haters. Het zijn het niet waard om er over te schrijven. Maar je kunt tegenwoordig bijna er niet aan ontkomen. Je gaat op internet, je klikt op het Facebook en je ziet videobeelden zichzelf afspelen zonder erop te klinken. En ik zag een video-opname zonder het af te spelen, zonder geluid. Er hing een grote zwarte vlag aan een wand, de vlag van de zwarte duivels die onder de echte islam opereren. Onder de vlag zaten mannen aan handen geboeid. Er stonden een paar gewapende en gesluierde mannen. Een gemaskerde man schopte, heel lang, tegen het hoofd van een vastgebonden man, stond op zijn buik en sloeg verder met het loop van zijn geweer tegen de machteloze. Een andere gewapende man stond er naast ontspannen te bellen, met een grote mobiele telefoon. Op de voorgrond zaten nog een paar mannen te filmen met hun smart telefoons. Een andere gewapende man probeerde zijn collega terrorist die aan het martelen was te stoppen. Ik dacht dat die medelijden had met het extreme geweld die zijn collega terrorist aan het uitoefenen was. Maar het was andersom. Hij vond blijkbaar dat zijn collega terrorist niet genoeg geweld gebruikte. Want die gebruikte zijn voeten, benen, handen en zijn geweer. Die waren blijkbaar niet genoeg. Deze had een (soort) zweep in de hand en begon in te hakken op de mannen die op de grond zaten de schoppen en de klappen van de zweep te ontvangen. De eerste die zonder zweep sloeg haalde ineens een soort ketting, hart kan een fietsketting zijn, en begon te slaan op de rij machteloze mannen. Op dit moment dacht ik aan de films, de Amerikaanse films waarmee we opgegroeid zijn. De films waar op het moment dat het te veel wordt een held komt en een einde aan het geweld en aan de onrechtvaardigheid maakt. Ik dacht (ik hoopte) nu worden die terroristen geraakt door kogels en er een einde komt aan het lijden van de machtelozen. Maar ik besefte dat documentaires geen fictie en er geen ruimte is voor moraal. Ik besefte dat niet had moeten kijken. Nu ik er over schrijf breng ik dat onder de aandacht. Misschien werkt dat als rekruteren want er zijn blijkbaar heel veel zieke geesten in deze wereld die laf zijn, die gefrustreerd zijn en willen in machtspositie komen om anderen pijn te doen. Walgelijk, ja walgelijk. Andere woorden heb ik er niet voor. Zullen we hopen dat alleen maar goede mensen dit schrijven lezen.

Begin jaren tachtig van de vorige eeuw kwam ik naar Nederland. Ik liep in Amsterdam, op de dam, en zag twee mannen elkaar tongzoenen. Dat ik nu er over schrijf betekend dat het indruk heeft op me gemaakt. Ik wil niet zeggen trauma maar ik schrok er behoorlijk wel van. Ik vond het eigenlijk vies. Niet dat ik hekel aan mensen hebben die andere seksuele voorkeur hebben, niet dat ik ze wil verbieden maar het gaat aan mij. Ik zie het als een aanslag op mijn vizier, op mijn gevoelens en mijn verstand. Natuurlijk zijn we allemaal het product van het verleden, van bepaalde normen en waarden maar toch rekening met elkaar houden is belangrijk, essentieel. Ik ga niet overdrijven en zeggen het tongzoenen van twee mannen bijna hetzelfde is als je ziet iemand een kind mishandelt of iemand vermoordt. Mensen die van elkaar houden, elkaar begeren moeten ze zeker doen. Ze moeten doen wat hun hartje begeert. Maar omdat vrijen een intieme samenzijn is, iets tussen twee personen is en teder is zouden ze wel beter aan doen om het in een intieme omgeving te doen. Wat willen twee zoende mannen in het openbaar eigenlijk bewijzen? Maken ze reclame voor homoseksualiteit?
In hetzelfde begin van de jaren tachtig maakte ik kennis met een (ex) landgenoot die net in Duitsland asiel had gevraagd, een Duitse vriendin had en een bezoekje aan Nederland bracht. We hebben over de strijd van de Koerden gepraat maar gauw ging het over hoe hij zich voelde en hoe het was om een Duitse vriendin te hebben. Hij zei dat zijn vriendin het heel leuk vindt om in het openbaar met hem te zoenen maar als ze eenmaal thuis zijn duikt ze achter haar krant en ze nauwelijks tijd voor hem heeft, praten of vrijen. Hij voegde er aan toe: 'Dus, als ik mensen in het openbaar zie zoenen denk ik niet meer dat ze echt elkaar echt begeren maar weet ik dat ze thuis niets met elkaar doen, elkaar bijna negeren terwijl dát horen ze thuis te doen, want de intimiteit is iets persoonlijks.'
Is intimiteit iets persoonlijks of is het show? Neigt de mens de grenzen te verleggen? Hoe komt dat? Is dat pure spanning? Wil men stoer doen? Misschien zijn er nog meerdere motivaties voor dat gedrag. Maar als de Nederlandse bevolking begint zich te ergeren aan het gedrag van de homoseksuelen die in het openbaar tongzoenen kan ik dat begrijpen. Ik begrijp niet dat bepaalde groeperingen de zoenende of hand in hand lopende homoseksuelen verbaal of fysiek aanvallen. De kans bestaat (theoretisch bedoel) dat de zogenaamde homohaters die homoseksuelen fysiek of verbaal aanvallen zelf homoseksueel zijn. Waarom? Omdat ze niet uit de kast willen komen en stoer doen om er in die kast te blijven. Ik wil niet suggereren dat in elke homo aanvaller er een potentiële homoseksueel schuil gaat maar het kan.