22. mei, 2014

Overstroming van slangen en mijnen...

Ik loop door een bergachtig landschap, omhoog. In een weg met vele bochten die zich om de rotsen heen draaien liggen losse droge takken. Als ik een tak probeer te grijpen verandert dat in een slang en die sluipt snel weg. Aanvankelijk verbaast het me maar langzaam worden de slangen groter en enger. In een bocht staat iemand naast een rots en reikt me een grote droge tak maar deze verandert ook in een slang. Zijn driehoekige kop komt dichtbij mijn gezicht. Angst bevangt me. Ik wil wegrennen maar durf niet mijn oog van de slang af te wenden, bang dat hij me in mijn nek bijt. De slang komt dichterbij en doet zijn bek wijdopen. Plotseling zoals alleen in een droom kan gebeuren wordt zijn bek vol rotsen. Een korte opluchting maar als ik me omdraai ligt een zeer grote slang op een rots op mijn ooghoogte. Het lijkt of hij een masker draagt, een masker van een grappig lief ondefinieerbaar dier met grote ogen. Het lijkt of hij naar me lacht. Ik krijg de behoefte om dichterbij te komen maar hoor een stem, de stem van de persoon die bij de rots me een slang gaf zeggen, 'niet doen'. De grote slang verandert in kleinere slangen en ze kruipen snel omhoog, op en langs de paden. Ik word wakker met een volle blaas. Onderweg naar de wc kruipt mijn droom, met al die slangen, uit mijn hoofd. Andere gedachten en beelden vallen me aan en verdrijven de slaap. Ik zie flarden van een discussie, flarden van een diep donkere zwarte dansvoorstelling. Ik zie de verwarring van een discussieleider die zich geen houding weet te geven. Hij doet een been over een been waardoor zijn overhemd zijn buik bijna los laat en de knoppen dreigen te knapen. En ik volg het advies van de Russische schrijver Anton Tsjechov. Het advies luidt 'Wanneer je niet kunt slapen probeer niet in bed te draaien maar ga wat doen.' 

In de woonkamer nodigt de tv me uit. Ik weiger en lees de digitale krant. Het nieuws van de overstromingen in Bosnië en Servië trekken mijn aandacht. Toch maar videobeelden van de overstromingen. Mijn gedachten keren terug naar het land Bosnië dat ik in vijf jaar meer dan tien keer bezocht en elke keer bijna twee weken doorgebracht. Het land dat door de burgeroorlog niet alleen fysiek in puinhopen veranderde maar met elke kogel dat afgeschoten werd de haat in de ziel van de mensen zaaide. In die jaren zag ik bijna niemand lachen. De lach was gevlucht. De lach had asiel gevraagd, elders in Europa. 
Huizen, landschap en dieren liggen tot in de nek toe in het water, het modderige water. Een deel van de miljoenen mijnen die daar onder de grond geplaatst werden om dood en verderf te veroorzaken komt spontaan boven de grond. Dit kan positief maar ook negatief uitpakken. 
Ik zoek een uitweg. De catastrofen blijven de aarde teisteren. De mensen blijven elkaar teisteren. Niet alle mensen. Ik zie een pure glimlach van een kind en hoop dat de mensen altijd kind blijven. Mijn hoop heeft a priori geen toekomst, geen zin maar geeft me even een fijn gevoel waardoor mijn hoofd de kussen zoekt... 
19. mei, 2014

Waarom neemt kanker een goed mens als Wubbo Ockels?

Nee, ik ga niet over oud-astronaut en hoogleraar Wubbo Ockels schrijven die op 68-jarige leeftijd is overleden. Niet omdat ik dat niet wil maar omdat ik denk dat mijn bijdrage in de schaduw van alle aandacht in de media in het niets valt. Bovendien ik ken hem niet. Ik herinner me wel dat ik al een paar jaar in Nederland was toen hij in 1985 als 'eerste Nederlander in de ruimte' ging, aan boord van het ruimteveer Challenger. En ik was eigenlijk verbaasd dat een Nederlander met zwarte haren en een grote zwarte snor zo hoog kon komen en daarmee boven Nederland, letterlijk en figuurlijk, te stijgen. 

Wat ik me ook herinner dat ik toen ik voor het eerst zijn naam las, ik las het hard op voor een studente en sprak zijn naam niet als Ockels maar als Oksel. De studente barste in lachen uit en ik kon niet begrijpen waarom ze zo hard lachte. Ik herhaalde de zin weer en toen zei ze 'ja, Ockels en niet oksel. Weet je wat oksel is?' Natuurlijk wist ik wat oksel was maar had niet in de gaten dat ik de naam zo had uitgesproken.
Voor mij gold de ontdekking van Nederland net als voor hem de ontdekking van de aarde vanuit de hemel betekende.
Ik zweefde ook gewichtsloos door Nederland. Maar mijn ontdekking was niet van veraf, het was van binnenuit. Een ontwikkeling dat je aan de ene kant rijk maakte maar aan de andere kant klein en oud. Je besefte dat je niets voorstelde en als je zou verdwijnen niemand zou het opmerken. 
Ik wilde aanvankelijk meer over de oorsprong van de zwarte snor van Wubbo weten maar ik vond de naam Wubbo zo raar klinken dat ik er maar van mijn voornemens uitzag. Daarbij bleef de lach van die studente over het uitspreken van zijn achternaam als oksel in mijn hoofd galmen. Ik was net gewend aan de naam Wiebe en kon die zonder te giechelen uitspreken en vond dat dat genoeg was voor dat moment. Ik was toen als een afgeschoten raket die geen rust had en wilde veel doen om mezelf te bewijzen, in de eerste instantie als docent aan de universiteit en als theatermaker en nog meer.
Nee, ik kan geen zinnige toevoeging doen aan de heldendaden die Wubbo Ockels deed en die ook na zijn dood, hopelijk, voortgezet zullen worden.
Ik wilde ook niets schrijven over hoe heet hij ook weer. Ik word dement. Ja, ik weet het weer. De fractievoorzitter van PVV, de geblondeerde humorloze en bijna altijd met droge mond boze meneer. De heer die bepaalde stellingen maakt en herhaalt en daarmee de media en politici in die baan laat draaien. Hij was op zondagochtend op de tv te zien. Ja, de sterfdag van Wubbo. Ik hoop niet dat Wubbo hem gezien had en dat het niet het allerlaatste beeld was dat op zijn netvlies hing. Het zou echt een grote onverdiende straf zijn voor Wubbo. 
Je krijgt echt hekel aan kanker en je vraagt je af waarom kiest kanker de goede en nuttige mensen voor de aarde?
Zou God ze daarboven nodig hebben?

 

18. mei, 2014

Binnenin me woedt een verschrikkelijke burgeroorlog!

De roman die ooit zal verschijnen en een doorbraak gaat maken ligt soms ongeïnteresseerd te wachten. Als ik hem probeer te benaderen draait hij zich om, vraagt de spinnen en het stof om hem verder en steviger te bedekken. Dagen en weken kruipen voorbij. Het stof in mijn computer wordt dikker, de spinnen actiever en mijn aandacht slapper. De actualiteiten, mijn stille anonieme lezers en mijn onkunde laten me bijna elke dag iets uitkramen en die als column beschouwen. Mijn site zwelt op waarnaar ik aan het eind van de avond kijk om te zien hoeveel ogen hem stiekem hebben gelezen. Wanneer ik een dag geen column schrijf bekruipt me een soort schuldgevoel dan probeer ik, tijdens het uitlaten van de hond, laat op de avond een gedicht te maken en te delen. En voor ik mijn hoofd op de kussen leg kreeg ik een dolksteek tussen mijn ribben. Het is mijn roman die wraak wil nemen omdat ik hem weer verwaarloosd heb. De kussen duwt mijn hoofd weg maar mijn hoofd wordt loodzwaar. De kussen stikt en geeft zich eindelijk gewonnen. Dan begint de nachtmerrie met de dagelijkse, bedoel de nachtelijke, dans. Als ik even later wakker wordt ben ik alles vergeten. Dat is de kracht van mijn gevoelloosheid voor de dromen die steeds zich terugtrekken opzoek naar ander oord. Ze zoeken een jong actief en vitaal lichaam. Zelfs de dromen zijn blind of laat ik maar zeggen ze zien alleen de rimpels rond mijn ogen, door een groot glas. Dom natuurlijk. Terwijl dat me aan de ene kant bewust maakt van mijn kracht en vitaliteit sluipt de onzekerheid in mijn binnenste en grijpt de rand van het verdriet mis en valt. Want "je bent wat de anderen van je vinden" roept een stem. Ik ben met die flauwekul niet eens maar de slaap masseert mijn speren slap en ik val op de kussen die nog in coma ligt.
De roman, de column en de gedichten vechten voortdurend. Binnenin me is woedt een meedogenloze burgeroorlog. 
Ik stap uit mijn bed op het moment dat de kroegen sluiten en surf op het internet. Ik probeer het gevecht te ontlopen. Maar surfend en meanderend door het nieuws probeert een column zich te vormen. Hij heeft zo veel om te kiezen wanneer hij langzaam vliegt over de nieuwsvelden. Dat de Amerikaanse president Roosevelt op een acht seconde durende film te zien is dat hij op kurken loopt zou me een zorg zijn. Hij is bijna zeventig jaar geleden doodgegaan. Dat hij door polio verlamd raakt op zijn 39ste neem ik voor kennis aan en vlieg met mijn column in de maak verder en zie een groot portret van een grijze bebaarde man met een rood stipje op zijn voorhoofd, tussen zijn wenkbrauwen, en ik lees dat hij thee verkopen was en nu de premier van India. Mooi. Dat kon en kan ik niet voor elkaar krijgen, zelfs niet in het land dat officieel niet bestaat. Ik heb ook allerlei klusjes gedaan toen ik kind was maar dat is te zijde. Als ik even naar rechts vertrek zie ik het nieuws over de bende van Nijvel. Dat er een doorbraak zou komen over het mysterie die België in de jaren tachtig van de vorige eeuw teisterde door brute moordenaar die zo maar konden verdwijnen. Zelfs Peter R. de Vries kon niets aan doen. Uit frustratie ging hij over de grens en bij het zien van al die schrijnende gevallen van kindermishandelingen raakt hij zeer emotioneel en huilt bijna elke week, close in de lens van de camera.
Ik hoor gehuil in mijn binnenste. Het is mijn roman, de nieuwe roman, waarvan ik zwanger ben. De roman lijkt nu suïcidale neigingen te hebben. Hij wilt niet uitkomen maar binnenin me kan hij ook niet blijven stikken. 
16. mei, 2014

Adam was God en niet andersom, Eva onschuldig

Het verhaal van Adam en Eva kwam me altijd ongeloofwaardig over. Nu blijkt toch dat mijn ongeloof een goede grond heeft. Mijn redering was blijkbaar geen valse logica. Van de nieuwe ontdekkingen over het verhaal ben ik ook niet overtuigd maar het bevestigd dat ik een beetje gelijk zou hebben om het "heilige" verhaal niet te geloven. Ik vond het namelijk ongeloofwaardig omdat God in het bijbelse verhaal in mijn optiek een kinderachtige en eenzame God is die uit verveling Adam liet scheppen en dan Eva uit zijn ribben toveren om te kijken hoe het is om een man en de vrouw met elkaar vrijen. Adam en Eva mochten alles behalve een appels uit een appelboom eten. Wat zijn dat voor kinderachtige sprookjes, dacht ik. Dat kan je toch niet geloven. En mijn frustratie was dat iedereen het wel geloofde zodat ik aan mezelf twijfelde en mijn vlucht zocht in fantasie die eigenlijk meer werkelijkheid bevatte dan de goddelijke religieuze fantasie van de heilige boeken. 
Het nieuws staat in de krant over een andere versie van het Adam en Eva verhaal dan het verhaal dat in de Tora, de Bijbel en de Koran staat. Het gaat namelijk om de kleitabletten die in 1929 in Syrië gevonden zijn maar nu pas door Nederlandse onderzoekers voor een deel ontcijferd zijn. De betekenis van inscripties in die Syrische kleitabletten uit de 13de eeuw voor Christus bevatten de oerversie van het verhaal van Adam en Eva dat achthonderd jaar ouder is en verloopt anders dan de versie in het bijbelboek Genesis.
Als ik het "nieuwe" verhaal vrij mag samenvatten leest het zo: 'Er was een 'wijngaard van de grote goden'. In die wijngaard woonden alle goden. De creatie en scheppende God El, zijn rivaal Horon en Adam waren een paar van die goden. Adam was blijkbaar de enige die een vrouw had en toegang tot de appelboom. God Horon, die sterk op de duivel uit Genesis lijkt vergiftigt de boom en bijt Adam, die daardoor in een mens verandert.'
Dit lijkt me minder hypocriet van het verhaal dat we uit de Tora, bijbel en Koran kennen. In die heilige boeken is het omgekeerd. Adam wordt van klei gemaakt, krijgt een ziel. Uit zijn ribben toveren de Goden een vrouw en noemen haar Eva. Ze maken van de arme slang, omdat die niet kan praten, de boosdoener die Eva een appel aanreikt om die aan Adam te geven. Zo krijgt de slang en de enige vrouw (onze moeder) de schuld. De appel zou de darmen in beweging brengen en daar in de boomgaard mag men niet poepen dus hup naar de aarde, de wc van het Heelal. En op de aarde krijgen ze kinderen die beginnen meteen met het moorden van elkaar tot God almachtige besluit Maria te bevruchten. Hoe? Dat is niet helemaal eensgezind verteld en voor mij geloofwaardig. Maar goed, de zoon van Maria die voor mensen opkomt wordt gekruisigd maar na zijn dood komt hij weer tot leven en wordt God. Hij gaat waarschijnlijk in de wijngaard zitten van de grote goden en probeert zo goed en opvallend wraak te nemen op de duivel (Horon?) die onze vader Adam vergiftigde, Horon/duivel die een doorn is in het oog van de God/El omdat God de menselijkheid niet kan beschermen tegen het kwade die de duivel aanricht.
In het nieuwe verhaal krijgt Eva nergens de schuld van. Dat vind ik positief en vrouwvriendelijk. Of dat terecht is moeten we wachten op de komenden onthullingen.
 
16. mei, 2014

Asielzoekers verviervoudigd ivm Heleen van Royen

Zou iemand zich afgevraagd hebben waarom de laatste tijd 1000 asielzoekers per week naar ons land komen? Tot voor kort waren het er 1000 per maand. Dat kan de staatssecretaris Fred Teeven (Veiligheid en Justitie) niet echt weten, niet de echte reden. Teeven noemt de situatie alarmerend en kan met zijn wijsvinger naar het wan(asiel)beleid van Italië wijzen maar ík weet de echte reden. 
Nee, Fred is niet in de war door de felle aanval van de PVV. De PVV wil zo snel mogelijk een Kamerdebat over de toegenomen instroom van asielzoekers en overweegt in dat debat een motie van wantrouwen tegen Fred in te dienen. Dat meld Sietse Fritsma die wordt gezien als een van de PVV helden omdat hij eist dat Teeven de grenzen onmiddellijk moet gaan sluiten voor asielzoekers. 'Teeven heeft het probleem zelf veroorzaakt door met een nieuwe pardonregeling, het strooien met verblijfsvergunningen en het pamperen van illegalen de hele wensenlijst van de PvdA uit te voeren. Nu moet hij de gevolgen van dit wanbeleid onder ogen zien en hard aanpakken. Nederland moet zo snel mogelijk de EU en Schengen verlaten, zodat we weer baas worden over onze eigen grenzen.'
Dat is toch een heldere dappere taal! Hij (trouwens Teeven ook) wil voorkomen dat er aan het eind van dit jaar 65.000 asielzoeker in Nederland zijn binnengedrongen. 
Vooral Syriërs en mensen uit Eritrea zijn de boosdoeners. Ze weten op slinkse wijzen ons land te vinden. Teeven denkt dat er bij de toestroom van asielzoekers uit Eritrea sprake is van georganiseerde mensensmokkel. 'Dit moet in een aantal maanden volstrekt getackeld zijn. Dit zijn aantallen die niet te behappen zijn voor Nederland', aldus Fred.
Als het aan PVV ligt zouden Het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) plat bombarderen althans opheffen want die is druk bezig om nieuwe locaties te vinden om de vele asielzoekers op te vangen. Zo krijgen in een leegstaande kazerne in Budel maximaal 1200 asielzoekers onderdak. Mogelijk komen daar sporthallen en leegstaande scholen bij. Misschien ook tentenkampen en leegstaande gevangenissen.
 
Maar die vluchtelingen komen niet om in een leegstaande gevangenissen te verblijven. Ze verlaten niet zomaar een lux leven, ze verlaten niet hun paradijs om in een vochtige tentenkamp te wonen. PVV en Fred weten namelijk niet, nog niet dat al die asielzoekers voor een ding naar Nederland komen. Ze hebben gehoord dat Heleen van Royen in het letterkingmuseum komt te hangen. Alle Nederlandse kwaliteit programma's o.a. De wereld draait doorrrrr hebben aandacht besteed aan haar en aan haar blote billen, bloot litterair kutje en haar litterair tampon die net haar schaamlippen hebben verlaten. Ik ben benieuwd hoe vaak moest ze die tampon fotograferen tot de foto lukte. 
De asielzoekers hebben van de prachtige foto gehoord dat verse sperma aan de haren van Heleen hangt. Dat is een echte kunstwerk en daarvoor voeren ze een verschrikkelijke oorlog om een dag in Nederland het letterkindigmuseum te bezoeken.
Ik waarschuw dat de stroom asielzoekers zal verder toenemen. Het is PVV en Fred aangeraden om snel Heleen van Royen naar Portugal uit te zetten samen met al die duizenden asielzoekers, in één trein. 
 
NieuwerOverzichtOuder